‘t Verhaal van Willem: 2030

“D’r kan in ow leaven neet zo völle verandern as in ‘t miende”, zei m’n vader enige tijd voor hij overleed. Dat is nu ruim 30 jaar geleden. Hij had in z’n leven de fiets zien komen, zo’n ding krijgen wij nooit had hij eerst gedacht. Dat was alleen maar weggelegd voor zeer rijke mensen. De auto was net zo iets. De eerste vliegmachine had hij gezien toen hij in de eerste wereldoorlog als soldaat diende in Zeeuws-Vlaanderen: Een Duits toestel was er neer gekomen en ze hadden het in beslag genomen. Dat was alleen nog maar het begin geweest. Later was het allemaal zo verschrikkelijk verandert dat het voor hem onvoorstelbaar was dat er nog veel andere dingen bij zouden komen. Nou ja, misschien kwamen ze nog wel eens op de maan want daar maakten ze zich in die tijd nog al druk over. Als ik nu alleen bij ons in de buurt rond kijk dan denk ik al: hij moest nu eens terug kunnen komen en zien wat er nu allemaal al verandert is. Hij zou achterover vallen van verbazing. Niemand had toch dertig jaar geleden in de gaten dat er in zo’n korte tijd zoveel zou veranderen. Niemand kan zich ook, denk ik, een voorstelling van maken hoe het er in 2030 uit zal zien. Ja, het is een leuk onderwerp voor ‘n symposium, maar men kan net zo leuk gaan praten over de boerderijen die ze misschien wel eens zullen vestigen op Mars. Of niet, natuurlijk. We weten er lekker niks van, dat is het leuke.

We hebben zelf al zoveel meegemaakt wat 50 jaar geleden voor ons onvoorstelbaar was dat ik me nu nergens meer over verwonder. De grenzen in Europa gewoon open, zonder hekken, prikkeldraad, met geweren zwaaiende douanes die je onderzochten of je ik weet niet wat zou vervoeren. D’r is niks meer van over. Zouden ze eindelijk ook nog eens zo verstandig worden om andere regelen zo maar af te schaffen. Net na de oorlog was het logisch dat men zich druk maakte over de woningbouw. Er waren geen huizen genoeg natuurlijk, maar ook niet genoeg hout, geen stenen, geen cement of glas of andere bouwmaterialen. Geen wonder dat men de zaak secuur moest regelen. Maar dat zou onmiddellijk afgelopen zijn als er weer genoeg materialen waren. Niemand kon zich toch voorstellen dat men de regels nog veel ingewikkelder maakte en dat er rijen ambtenaren en commissies klaar zouden staan die over vrijwel iedere steen een aparte vergadering zouden houden, die voor elk huis een kruiwagen vol formulieren zouden produceren, die bestempeld, besnuffeld en bekeken moesten worden door andere ambtenaren. 

Het gedoe aan de grens van vroeger is er bijna mee te vergelijken. Er lopen nog geen ambtenaren met wapens rond maar soms scheelt het niet veel. Zo zijn er veel dingen die ons vroeger onvoorstelbaar leken. Vliegen naar Amerika? Of een treinreis door Siberië? Een autotocht naar de noordelijkste punt van Schotland.? Dat was toch vroeger te idioot om over te praten. Onvoorstelbaar. Net zo onvoorstelbaar als nu een trip door de afdeling Plattelandsvrouwen naar de maan. Wie had kunnen denken dat er zoveel boerderijen zouden verdwijnen, dat er zelfs mensen zouden zijn die melk bijna als vergif beschouwen. Mensen wier ouders of grootouders zich in de oorlog plotseling herinnerden dat ze nog boeren in de familie hadden waar ze misschien wel wat melk en eieren en zulke dingen konden los praten.

Och ja, zo kunnen we aan de gang blijven. Vroeger had ik me ook niet kunnen voorstellen dat het zelfs leuk zou zijn om met een vrouw van 68 in hetzelfde ledikant te liggen. Toch geniet ik er alle dagen van.