Vanaf een bankje | In het Lindenarboretum

Vanaf een bankje

In het Lindenarboretum

Door Bernhard Harfsterkamp

WINTERSWIJK – Hoeveel lindes kent u? Ik ken de zomerlinde en de winterlinde, want die groeien langs de Winterswijkse beken. Alle andere linden, ze worden aangeplant langs wegen en in plantsoenen, noem ik bastaardlinden. Voor het gemak worden ze vaak Hollandse linde genoemd. Maar er zijn ook nog andere soorten, kruisingen en variëteiten. In het Lindenarboretum zijn zo'n 120 verschillende linden te zien. Daarvoor moet je wel van het bankje af komen, want ze staan verspreid over een gebied van zo'n 30 hectare.

Deze interessante bomenverzameling ligt rondom het waterpompstation in Corle. Ooit was het een gemeentelijk drinkwaterbedrijf. Daarna werd het onderdeel van het Waterleidingsbedrijf Oost Gelderland. Tegenwoordig is de VITENS eigenaar, een bedrijf dat het drinkwater levert aan 5,4 miljoen Nederlanders. Die zijn echter geen van allen zo verwend als wij Winterswijkers, want zoals ik vorige week al in een randbericht schreef, wij hebben het smakelijkste drinkwater. Dat wordt mede veroorzaakt omdat het water hier uit een diepe geul komt die na de derde ijstijd is ontstaan. Aan de rand van het arboretum is goed te zien dat ik me hier in een geul, in een dal, in een laagte bevind. In de verte zie ik dat het landschap met het bos het Klooster en het buitengebied van Vragender duidelijk hoger ligt.

Zo'n drinkwatergebied wordt tegenwoordig goed in de gaten gehouden. In de eenjaarszone, de zone waarin schadelijke stoffen binnen een jaar ons drinkwater bereiken, mag al vele decennia geen intensieve landbouw meer worden gepleegd. Daarom wordt die zone nu heel extensief beheerd en daar past zo'n lindenarboretum prima bij. Daar wordt niet bemest en er worden geen bestrijdingsmiddelen gebruikt. Dat was ook al niet meer zo in de jaren voordat het lindenarboretum werd ingericht. Grote delen van de eenjaarszone waren toen al bloemrijk grasland. Daarbij speelde professor Piet Zonderwijk van de toen nog Landbouwhogeschool in Wageningen als adviseur een belangrijke rol. Hij was vooral de man van de "bonte berm". Hij zag al in de jaren zeventig dat de wegbermen saaier werden. Hij pleitte voor maaien en afvoeren van het maaisel, waardoor de bermen veel geschikter worden voor veel meer leuke soorten.

Het bij zaaien van interessante soorten mocht ook van Zonderwijk. Dat gebeurde in het waterwingebied. Een deel wordt nog steeds aangeduid als de kruidentuin van Zonderwijk. Daarbij werd niet goed nagedacht over de soorten die van nature thuis horen in Winterswijk. Je kon aan de mengsels zien die Zonderwijk hier liet inzaaien dat hij uit het rivierengebied kwam. Ik weet niet of ze hier nog steeds bij zaaien, maar een aantal van die soorten zoals het rapunzelklokje zijn er nog steeds. Heel erg vind ik het niet. Als het om natuurbeheer gaat hoor ik bij de rekkelijken en niet bij de preciezen. Bovendien is dit een park en geen natuurgebied. Liever veel bloemen waar de insecten nog iets aan hebben dan eenzijdige graslanden waar zelden meer iets bloeit. Die linden die nu bloeien zijn natuurlijk ook een geweldige magneet voor bijen en andere insecten. Op het bankje waarop ik zit is het boven me een en al gegons. Ik verheug me al op de lindehoning van dit jaar.

Het lindenarboretum was een initiatief van de Juniorkamer in Winterswijk. Dat is een club voor jongeren die actief zijn in het bedrijfsleven. Als ze ouder zijn dan 40 jaar zijn ze niet meer jong en moeten ze het met de Rotary en soortgelijke netwerkorganisaties doen. Bij ondernemen hoort boeiende projecten bedenken. Zo is de Juniorkamer eigenlijk de oorsprong van het Steengroevetheater. Deze club liet voor het eerst zien dat je een prachtige voorstelling in de Steengroeve kunt organiseren. Dat kon toen nog in de Oehoe-groeve waar de opera die Zauberflöte van Mozart in 1989 werd uitgevoerd. Volgend jaar wordt dat in de andere groeve herdacht. Maar hun meest blijvende bijdrage aan Winterswijk is dit lindenarboretum. Ik zit er graag op een bankje.