Joke Verwey stopt bij Hospicegroep De Lelie en gaat met pensioen

WINTERSWIJK - Haar vijftigjarig jubileum in de zorg, haalde Joke Verwey, net niet toen ze vrijdag 1 maart met pensioen ging. Het blijft bij op de dag af negenveertig jaar werkzaam in de zorg. Joke kijkt terug op een mooie tijd waarvan de laatste zeventien en een half jaar als coördinator bij Hospicegroep de Lelie. Een tijd die veel indruk op haar gemaakt heeft.

Door Sander Damen

Joke’s carrière begon bij voormalig sanatorium Zonnegloren in Soest waar ze haar in service opleiding tot verpleegkundige A volgde. Het waren andere tijden, blijkt uit haar verhaal. “Wij waren verplicht intern te wonen in een zusterhuis”, zegt Joke. “Het was heel streng, er was zelfs een portier.”
Na drieënhalf jaar rondde ze haar opleiding af en startte met werken. Ze werkte onder meer op de hartbewaking, volgde een kaderopleiding en kreeg leidinggevende functies op diverse afdelingen. “Na drieëntwintig jaar verhuisden we naar Winterswijk”, zegt Joke. “Ik vond dat niet leuk, want ik had het naar mijn zin in Soest, maar mijn man, die wetenschapper is, kreeg een baan in Dortmund. We wilden daarom dicht bij de grens wonen.”

Geen vacatures
Toen ze naar Winterswijk kwamen, was van personeelsgebrek in de zorg geen sprake. Er waren geen vacatures bij het SKB waar ze graag wilde werken. “Ik ben daarom via het uitzendbureau in de thuiszorg gegaan”, vertelt Joke. “Dat was een mooie manier om de Achterhoek en vooral Achterhoekers te leren kennen.” Na een half jaar in de thuiszorg kon ze aan de slag bij de trombosedienst Oost Gelderland en na 2 jaar in het SKB. Ze werd er verpleegkundige zorgcoördinator op de afdelingen Geriatrie en Oncologie.
Er volgden privé zware tijden toen haar broer ongeneeslijk ziek werd en overleed. Kort daarna overleed ook haar vader. Toen haar vader aan het eind van zijn leven was, kreeg ze voor het eerst te maken met een thuiswake, een van de vrijwilligerstaken van terminale thuiszorg. “Bij mijn vader kwam een vrijwilliger thuiswaken”, vertelt Joke. “De coördinator van de vrijwillige terminale thuiszorg in het midden van het land kwam op huisbezoek. Ik sprak met haar en raakte enthousiast over haar werk.” In 2006 reageerde ze daarom op een vacature voor een coördinator bij het hospice in Winterswijk en werd aangenomen.

Bijna achttien jaar in dienst
“Het hospice is ontstaan door een initiatief van mevrouw Trix van Ast in 2002 met twee kamers voor gasten”, weet Joke, “Een bijna thuis huis, ook wel gastenhuis genoemd.”
Na een fusie tussen BRENG (Borculo, Ruurlo, Eibergen, Neede en Goenlo) en WAL (Vrijwillige terminale zorg Winterswijk, Aalten en Lichtenvoorde) ontstond Hospicegroep De Lelie. “Toen kwam het pand van de dagbesteding van Marga Klompé beschikbaar. Dat verbouwden we tot een prachtig hospice”, vertelt Joke.

Wensambulance
Op menselijk vlak maakt Joke van alles mee in haar functie van coördinator. “De bijzonderheid van alle gasten, de activiteiten die we organiseerden met de stichting Wensambulance, dat heeft indruk gemaakt”, vertelt Joke. “Ik herinner me een meneer die graag zijn kleinkind in Rotterdam wilde zien en daar met de Wensambulance naar toe is gebracht, maar ook een meneer die nog een voetbalwedstrijd bij Longa’30 in Lichtenvoorde mee wilde maken. Hij werd op een brancard op de middenstip gezet, het clublied werd gezongen en hij zei ‘Zo is het goed, geef die jongens maar een biertje.’ Een paar dagen later is hij overleden. Ook indrukwekkend was een huwelijk dat in het hospice plaatsvond. Sowieso heb ik veel mooie dingen in families zien ontstaan. Bijzonder om mee te maken was trouwens ook de coronaperiode waarin we zelfs even gesloten waren. Ook sommige fundraisingacties zal ik niet snel vergeten.”

Afscheid
Op vrijdag 1 maart was haar afscheidsreceptie in de Schoppe van Camping De Twee Bruggen. “Ik wilde een receptie met alle vrijwilligers, collega’s van Marga Klomp, huisartsen waar ik mee gewerkt heb en mijn gezin”, zegt Joke. “Het hospice draait volledig op vrijwilligers. Ik zie het hospice als een groot huishouden met vier zieke mensen. Zonder vrijwilligers kan het hospice niet bestaan. Mensen hebben vaak een verkeerd beeld van wat er in het hospice gebeurt. Ik roep mensen dan ook eens naar een inloopochtend te komen om kennis te maken met het hospice.”
Nu het afscheid geweest is, breekt een periode aan waarin Joke langzaam gaat wennen aan het leven zonder hospicegroep. “Ik ga de komende tijd kijken hoe me dat bevalt”, zegt ze. “Ik ken veel mensen, heb al eerder vrijwilligerswerk gedaan en er wordt best wel aan me getrokken. Ik ben ervan overtuigd dat ik op termijn wel vrijwilligerswerk met een maatschappelijk doel ga doen, maar voorlopig hou ik een beetje vakantie met wandelen, lezen en sporten. Een dag in de week pas ik onze drie kleinkinderen in het midden van het land. Daar geniet ik ook enorm van.”