Les Cresswel herdenkt zijn omgekomen broer Andrew

WINTERSWIJK - Een paar emotionele dagen waren het voor de 93-jarige Les Cresswell. Zijn destijds 23-jarige broer Andrew was één van de 5 bemanningsleden van de Vickers Wellington bommenwerper, die na het afwerpen van de bommen in het Ruhrgebied op de terugweg naar Engeland boven Huppel werd neergehaald. Alle bemanningsleden kwamen om het leven. Hun leven voor onze vrijheid. Voor de derde keer kwam Creswell naar Winterswijk om zijn broer te gedenken. Dit keer werd hij bij zijn ‘pelgrimage’ vergezeld door zijn vrouw Doreen, door zoon Adrian en dochter Ann met haar man James.

Door Clemens Bielen

De vertoonde film in het crashmuseum in Lievelde - een aanrader - had weer veel emotie losgemaakt bij Les.
Zijn ‘grote’ broer Andrew was 11 jaar ouder dan hij en aanvankelijk geeft Les te kennen dat hij door het leeftijdsverschil niet zoveel herinneringen aan hem heeft. Ze groeiden niet samen op. In de loop van het gesprek komen er toch steeds meer flarden van herinneringen boven.
“Andrew kon heel goed zingen. Na het werk zong hij tot in de nacht. Hij trad na schooltijd op in musicals en operettes en leerde mij zingen, hoe ik mijn stem moest gebruiken. Andrew was ook een goede organisator. Hij regelde een voetbalwedstrijd en speelde zelf ook mee.”

De kleine Les mocht dan mee als hij aan het trainen was en werd op een stoeltje geparkeerd. Dat ging een keer mis, toen hij in zijn gezicht geraakt werd. Dat was nog zo’n ouderwetse leren knikker met een veter en dat kwam hard aan, weet Les nog te vertellen.
Andrew ging vrijwillig het leger in. Het was geen noodzaak; hij had een baan.
Wat ook nog in het geheugen van Les staat gedrukt, is dat Andrew de morseseinen oefende met een nietmachine.

Hij maakte tot de fatale nacht zo’n 10-11 vluchten naar Essen, Düsseldorf, Köln of elders in het Ruhrgebied. Twee weken geleden was het verhaal van Andrew in deze krant te lezen, geschreven door Peter Rhebergen, die de familie al heel lang kent. 

Bij de vraag hoe zijn ouders reageerden op de dood van Andrew, raakt Les zichtbaar geëmotioneerd en krijgt tranen in zijn ogen: “Ik kwam uit school, wij woonden in een blok van vier. Mijn moeder zat bij de centrale ingang in het midden huilend in een stoel en vertelde dat mijn broer was omgekomen. Zij heeft de hele avond en nacht gehuild.”

Gemengde gevoelens
Het Britse gezelschap heeft het graf zaterdag al bezocht, maar gaat diezelfde avond op 4 mei voor de tweede maal naar de Algemene Begraafplaats voor de herdenking. Daarna naar de herdenking bij het Raadhuis.
Les verbaast zich erover, dat iedereen in Nederland nog zo dankbaar is voor de bevrijding en dat het doorgegeven wordt aan de volgende generaties. “De ontvangst is hartverwarmend.”

Dochter Ann kan zich herinneren dat er eind jaren tachtig vanuit Winterswijk de boodschap kwam of iemand iets kon vertellen over Andrew Cresswell. De vraag kwam van de kinderen die de graven verzorgden; zij waren benieuwd naar de achtergrond.
Pas in 2011, hij was toen 80 jaar, ging zijn wens om naar zijn broer te gaan in vervulling. Daarvóór kon hij het zich niet veroorloven. Ook vorig jaar was hij in Winterswijk. Cresswell hoort bij de genodigden en dat hij de naam ‘burgemeester’ in vrijwel perfect Nederlands uitspreekt, zal wel niet toevallig zijn.

Toch laat hij zich ontvallen, dat het verdriet er nog steeds is. “Ik denk deze dagen de hele tijd aan hem.”
De 93-jarige oogt nog fit. Is dit het laatste bezoek aan zijn broer? Hij denkt van wel, maar toch klinkt de twijfel door in zijn stem en ook de blik in zijn ogen verraadt veel.
”Dat zei hij vorig jaar ook” zegt dochter Ann liefdevol.