Henk en Betsy 65 jaar een paar

MISTE - Henk (90) en Betsy (86) Wikkerink zijn op 30 juni 65 jaar getrouwd. Bedoeling was om een groot feest te geven bij naober Den Tappen, maar de coronacrisis gooit roet in het eten. Daarom gaat het briljanten echtpaar met hun kinderen en kleinkinderen uit eten. "Met voor elke gezin een tafel, het is niet anders", weet Henk. Ook de kinderen hebben nog een verrassing in petto voor het bruidspaar.

Door Verona Westera

Henk en Betsy wonen in Miste op boerderij 't Elzen, het ouderlijk huis van de bruidegom. Ook de zoons Wim en Henk wonen op de boerderij. Wim neemt de zorg voor zijn ouders voor zijn rekening en helpt mee in de tuin en op de boerderij, die door Henk, samen met zijn vrouw, voortgezet is. Zoon Hans woont eveneens in Miste. Bernard woont in Winterswijk. De boerderij is vernoemd naar een van de eerste bewoners. "Er zijn generaties lang vrouwen geboren op 't Elzen en wij kregen vier jongens", lacht Betsy. Zij en haar man zijn erg gelukkig dat zij met hulp van hun zoons op hun boerderij, waarop ze zo trots zijn, kunnen blijven wonen. De leeftijd brengt voor beiden wat ongemakken met zich mee, maar ondanks dat kunnen Henk en Betsy genieten van hun plekje. "Ik zit hier vaak voor het huis en geniet van de tuin en de vogels om me heen", laat Betsy weten. "Ik zou er niet aan moeten denken om in een verzorgingshuis te moeten wonen', voegt Henk toe.

Op de vraag wat het geheim is van hun lange en gelukkige huwelijk hoeven ze niet te denken: "Ik bun knap eigenwies en mooder is deurtastend", lacht Henk. "Neu, va is eigenwies en moo is vasthoudend", grapt zoon Bernard. Het paar kan er wel om lachen. Humor is namelijk één van de geheimen voor 65 jaar huwelijksgeluk.

'Ik bun knap
eigenwies en
mooder is
deurtastend'

Het stel leerde elkaar al op jonge leeftijd kennen. "Betsy's tante is getrouwd met mijn oom. Die woonden hier verderop in de grote boerderij. Betsy kwam daar veel bij haar familie. Dus ik ken haar al van kinds af aan", vertelt Henk. Het was geen liefde op het eerste gezicht. "Ze had al jong verkering. Ze was d'r vroeg bij", lacht Henk hardop. "Mijn ouders zeiden dat ik toch ook maar eens iemand moest zoeken. 'Anders blijf je over', zei mijn moeder." De vonk sprong over toen Henk 22 was. "Op mijn 25e wilde ik trouwen. Toen zeiden mijn ouders 'nu al?'" Ook Betsy herinnert het zich nog. "Hij zei tegen mijn zus dat hij met me ging trouwen. Ik wist zelf nog van niks", vertelt ze.
"We gingen regelmatig samen naar het 'schuune dieksken', herinnert Henk zich. "We zaten dan samen met de kont in de berm met een boerenkoolblad onder het gat."
De boerderij waar Betsy woonde, Nieuw-Slaa in Aalten, lag op een heuvel. "Als ik dan niet wilde laten merken hoe laat ik weg ging bij Betsy, liet ik mijn motor van de bult afrollen. Beneden startte ik dan de zware motor, zodat mijn toekomstige schoonouders niks merkten, maar de buren beneden aan de bult des te meer."

Henk en Betsy zijn altijd boer geweest. Nog steeds bemoeien zij zich graag met het boerenbedrijf dat zoon Henk runt. "Vader heeft nog tot zijn 81ste geholpen met varkens laden", vertelt Henk. Betsy is graag in de tuin. "Moeder was altijd bezig in de tuin. Dan kwamen we uit school en lag er een briefje met 'ik ben in de bonen'. Dan wisten we genoeg", grinnikt Bernard. Ook nu nog wil Betsy het liefst meteen na Pasen, als de tuin omgeploegd is, aan de slag om het goed te zaaien. "Meestal veel te vroeg", weet Wim, die nu het werk in de tuin voor zijn rekening neemt. Daar heeft hij een flinke taak aan, want naast een moestuin ligt er voor de boerderij een prachtige siertuin, met gazon, vijver, en vele bomen en struiken.

Henk heeft naast zijn boerenbedrijf ook enkele bestuurlijke functies bekleed. Hij is meer dan 25 jaar bestuurslid geweest van de Rabobank in Bredevoort (toen nog Boerenleenbank). Verder is hij ook meer dan 25 jaar secretaris geweest van de Coöperatieve Werktuigenvereniging (CWV) 'Miste en omstreken'. Daar was hij best druk en hij was erg secuur. Hij is een coöperatieman (zoals Rabo, CWV en de landbouwbond) in hart en nieren, daar geloofde hij heilig in en deed ook alleen zaken met de diverse coöperaties. De 'vrijhandel' kwam er bij de familie Wikkerink zakelijk gezien niet in. Zo was er een bevriende veehandelaar die vaak langskwam, maar hij kreeg nog geen kalf om te verkopen, álles ging via de coöperatie.

Betsy heeft naast alle 'buitenwerk' op de boerderij haar inwonende schoonmoeder tot het einde toe verzorgd. Moeder woonde in het voorhuis. Later nam ze ook de zorg voor een oom van Henk op zich. Deze oom namen ze in huis en ze verzorgden hem zo lang het kon. Verder heeft Betsy jarenlang diverse werkzaamheden voor de kerk gedaan.

"We zijn altijd zelfstandige boeren geweest, in tegenstelling tot de naobers, die waren bijna allemaal pachtboeren", vertelt Henk. "We hadden overal stukken grond waar we de beesten heen moesten brengen. Op een gegeven moment was dat niet meer te doen, het land lag te ver verspreid. De kippen leverden ook meer op, daarom zijn we voornamelijk daarmee verder gegaan." Betsy herinnert zich nog goed: "We werden op de scholtenboerderij uitgenodigd voor nieuwjaar. Ik moest een schort voor, net als de anderen. Dat hoorde zo. Zij waren immers de pachters. Ik heb dat een keer gedaan en daarna nooit meer. Ik ben toch niet minder. Wij waren immers ook zelfstandig", laat Betsy strijdvaardig weten. "Dan zeiden ze 'die Betsy van 't Elzen is neet veur de poes'", lacht ze met enige trots.