Robotische ronde
Zestig seconden pijn in mijn benen. Dan opstaan, handdoekje pakken en zestig seconden pijn in mijn biceps. En dan de buikspieren. En dan rug. En al die tijd kijk ik op een schermpje van formaat iPad om ‘het balletje te volgen’. Samen met zo’n acht andere pijnlijders volg ik de toestellen en maak mijn rondje. Als robotten die volgen wat het scherm zegt. Ze schreven zich allemaal in op dit tijdstip om hetzelfde te doen. Een team dat samen 35 minuten werkt en lijdt en ik voel me verbonden met ze. We doen het samen. En op een andere manier volgen we allemaal ons eigen traject naar een fitter lichaam, minder vet, meer spieren en staan we er alleen voor. Elk iPad scherm geeft andere gewichten en snelheden aan, passend bij de voortgang, het eigen doel, streefgewicht of revalidatietraject. Daarin volgt elke deelnemer aan de Milon cirkel zijn eigen weg.
En terwijl ik me drijf tot het uiterste, borrelen ideeën op tussen de zweetdruppels door.
Is kerk-zijn soms niet net zo als een Milon cirkel? Hij als de enige weg, maar hoe je die weg afloopt, verschilt: snel of langzaam, naar de horizon of naar de eigen voeten kijkend, of pratend met diegene naast je. Je richt je op die enige weg, maar kijkt ook naar wat jou past, wat bij jou past. Je volgt je eigen tempo, tred, passend bij wat jij aankan.
Als ik in de kerk zit voel ik wel eens een soort verwondering over het feit dat ik niet alleen zit. Elke kerkganger komt uit zijn/haar huis, met een eigen rugzakje aan ervaringen, herinneringen en verwachtingen. Ze willen bijleren, geïnspireerd worden, zingen en/of samen beleven. Ze hebben hun eigen (i)Pad te lopen, waar ik geen weet van heb. En ondanks die individuele loop, wandelen we toch samen.
En in die vergelijking dacht ik ook aan dat schermpje: de technologie. Het helpt mij verder in mijn sportieve uitdagingen en prestaties, ik zie de vooruitgang in mijn app en na twintig workouts heb ik een evaluatie met mijn coach: dat wat ik nastreef komt dan dichterbij.
Kan zoiets ook bij een betekenisvolle levensstijl ? De technologie inzetten om je geloofsweg inzichtelijk te maken? Ik kan het me moeilijk voorstellen. Geloven en zingeving is wat mij betreft iets wat teveel mystiek is om meetbaar te maken. Dat impliceert namelijk dat de weg die je wandelt altijd een horizon heeft, recht en geplaveid is. Wat zin geeft, komt soms uit onverwachte hoek: van boven, uit de grond of van de mensen rondom mij. Goed kijken en luisteren naar alles werkt dan, niet turen op een schermpje.
Maar misschien denk ik daar nog eens anders over, tijdens een volgende robotische ronde.