'Dat we nooit meer luisteren naar elkaar, dat is mijn grootste angst'
ACHTERHOEK - In Veur de Draod beantwoorden Bekende Achterhoekers stellingen. Wie antwoordt legt zijn ziel bloot. In deze aflevering Linda Commandeur (49), inspirator, schrijver en kunstenaar uit Groenlo.
Door André Valkeman
1) Mijn mentale bui is:
"Het is prachtig weer en ik voel mij goed. Ik heb wat knopen doorgehakt en dat biedt ruimte. Ik werk voor Pak An (kickstart-organisatie, red.) en stichting De Innovatie Coöperatie (agro en foodsector, red.), daarbij startte ik met een master aan de kunstacademie. En... dan kochten we vorig jaar bovendien een nieuw huis. Dat bleek te veel. Een wonderwoman ben ook ik niet, dus ik heb net besloten met de studie te stoppen."
2) Ik lijk het meest op 'mien va/mien mo':
"Oog voor detail is mijn moeder, het communicatieve mijn vader. Van allebei heb ik: aanpakken, je moet het zelf doen. Mijn ouders zijn in de zeventig maar lijken nog waanzinnig jong, echt tweemaal goede genen. Haha, ik ga niet over mijzelf zeggen dat ik er waanzinnig goed uitzie. Maar ik hoop wel op ze te lijken.''
3) Dit is mijn grootste angst:
"Dat we nooit meer luisteren naar elkaar en groepen over een kam scheren. De wereld nu beangstigt mij dus. We komen steeds meer tegenover elkaar te staan. We zijn zelfs niet meer nieuwsgierig naar de ander. Hoe dat gekomen is? Het makkelijkste antwoord is social media. Maar die maken eerder heel zichtbaar wat bestaat. Wat het dan wel is? Ik denk weleens dat we het te goed hebben met elkaar. We zijn verwend geraakt en denken nu dat we alles kunnen krijgen, zeggen en doen. De wereld draait alleen om onszelf, maar we zouden meer naar elkaar om moeten kijken.''
4) Na de dood is er:
"Ik geloof niet in een hemel. Maar er is een vorig leven, voel ik soms. Dus zou er dan ook een leven hierna zijn? Ik ontmoette iemand, recent, die spirituele gaven zou hebben. Zij had iets doorgekregen voor mij, vertelde ze. Van een overleden opa. Zal wel, dacht ik eerst. Ik moest gaan staan voor mijn idealen en mijn kop boven maaiveld uitsteken, wilde hij mij vertellen. Nog nooit aan iemand verteld dit. Of het waar is of niet: het was exact op dat moment de boodschap die ik nodig had.''
5) De emancipatie is met het boek Achterhoekse Deerns (boek over powervrouwen uit de streek) voltooid:
"Nee, ook in de Achterhoek worden vrouwen anders behandeld dan mannen. Vragen die mannen nooit gesteld worden, maar vrouwen wel bijvoorbeeld. Ooit aan een man gevraagd hoe hij het met de kinderen regelt? Maar dat dit boek er nu is, is voor mij wel van betekenis. Het is sowieso belangrijk dat we meer verhalen vertellen. Het echte verhaal, niet alleen de buitenkant die je ziet.''
6) Dit is mijn held:
"Mensen die maatschappelijke taken oppakken, initiatieven voor anderen ontplooien. Zij zorgen voor reuring. Ik vind verheerlijking van mensen lastig, die poepen over vijf minuten ook, zeiden mijn ouders dan. Al pink ik bij de Olympische Spelen vaak tranen weg, bij zo'n medaille-uitreiking. Dan zie je die levenslange opoffering van een sporter en dat het dan gelukt is.''
7) De mens is monogaam:
"Ik ben daar wel van. Ik twijfel wel of vreemdgaan altijd met monogamie te maken heeft. Het is ook ingegeven door je mindset. Mis je altijd iets, is er volgens jou altijd iets beters? Of zie je en koester je de waarde om je heen.''
8) Mensen met een accent zijn:
"Soms de norm en soms totaal niet. Het ligt eraan met wie ze spreken. En, is er eigenlijk wel een norm? Amsterdammers denken dat ze Nederlands spreken, maar is dat wel zo? Ik hoorde ooit over een sollicitatieprocedure: mensen met Brabants accent zijn leuk, dat kon. Twents en Achterhoeks was boers, daar werd je op afgekeurd. Dat leeft schijnbaar, maar is bizar.
Ik versta dialect, ken de woorden, maar durf het niet te spreken. Dat wil ik nu, op latere leeftijd, nog gaan doen. Ik omarm onze taal. Deze vraag is een goede stok achter de deur.''
9) Ik kan buiten de
Achterhoek wonen:
"Ik zie overal schoonheid en leg makkelijk contact. Toch voelt het nooit zoals hier. Hier voel ik me echt thuis. Het afwisselende coulisselandschap, de levendige dorpen en stadjes, de rust en de ruimte. Maar bovenal de mensen. De anpakkers die iets bedenken en dan doen. Samen met anderen. En zeg nou zelf: zijn er andere plekken waar iedereen elke onbekende hallo zegt op straat?"
10) Dit komt op mijn
grafsteen:
"Er komt geen steen, ik word ergens losgelaten in de natuur, op een plek waar ik graag ben. Ik hou even voor mij waar, maar daar wil ik uitgestrooid worden. Tussen de bergen.''