Het verdriet om Vosseveld

Algemeen

Het is zondagavond, de koffie is op, ik pak een biertje. Max begint aan de GP van Canada.

Maar het is stil in onze caravan, onze gedachten gaan naar de plek hier honderden kilometers vandaan. We zijn stil en weten het, we hebben het al zolang verdrongen, de werkelijkheid, de Vossen hebben het licht uitgedaan.

V.V. Vosseveld, de plek waar onze liefde ruim twintig jaar geleden begon.

Drie zoons voetbalden in rood en wit. Natuurlijk werd je als ouder leider van het team en natuurlijk ging je in het jeugdbestuur zitten als men je daarom vroeg. Zelfs trainer zijn zonder enige voetbal achtergrond, het maakte niet uit, dat was Vosseveld. 

Blikjes schieten van de boarding,
Tsunami voetbal, niks was te gek.
Gewoon je steentje bijdragen zodat die kinderen lekker konden voetballen.
Max gaat lekker op een tweede plek.

Ik pak nog een biertje, een zucht en een vloek. Wat is het toch verdomde jammer.
Dan komen er beelden voorbij van de afgelopen twee dagen op ‘t Joosthuis.
Ik zie ze staan, de jongens van toen, nu twintigers, dertigers en veertigers.
Lachend en feestend met een biertje zoals dat hoort.
Maar dit voelt anders en ik vraag me af: waar waren jullie toen de club jullie zo nodig had?
De nieuwe generatie die het stokje overneemt, zoals het hoort.
Een vloek, een zucht, berusting.
Straks gaan ze met hun eigen kinderen naar blauw of zwart, het rood en wit is niet meer het alternatief.

Wat had ik graag mijn kleinkinderen over een
paar jaar in het rood en wit zien rennen.
Ik pak nog een biertje, een zucht en een vloek. Wat is het toch verdomde jammer.
Ik zie de berusting in de ogen van Harry.
Ik zie Rob vechten tegen de tranen.
Jullie hebben er echt alles aan gedaan, het mocht niet zo wezen.
Ik sta op en pak nog een biertje, een zucht en een vloek. Wat is het toch verdomde jammer.

Max rijdt voorop, dat gaat wel goed.
Volgende week terug van vakantie. Dan weer met de honden het dagelijkse rondje Achterweg, Lageweg.

Dan kijk ik over de velden en zie jou liggen. Daar waar onze liefde begon en onze harten rood en wit kleurden.
Zo jammer, wat is dit toch zo ontzettend jammer.
Ik zucht en vloek en sta op voor nog een biertje.
Max heeft gewonnen.
Het blijft stil in onze caravan………..

Een vos.