Aarde en hemel werken samen
In november en december zweven we in de kerk tussen hemel en aarde, tussen geest en lichaam, leven en dood… Het begint al op 2 november met allerzielen: in veel kerken gedenken we alle mensen, die ons ontvallen zijn afgelopen jaar. In veel landen gaat men op die dagen naar de begraafplaats om lichtjes aan te steken op de graven van wie ons lief waren.
In Protestantse kerken worden de overledenen vaak herdacht eind november, de zondag voor de 1e advent. Wij, ‘levenden’, denken aan de ‘doden’, met liefde, met verdriet, soms met opluchting. Ze zijn ergens in de ‘hemel’, bij God, zo zeggen we in de kerk. Maar ze zijn ook nog dichtbij ons, in ons hart; en zo blijven zij toch bij en met ons ‘leven’.
In de adventstijd, de vier weken voor kerst verwachten we de geboorte van Jezus. We zeggen dan: God komt als kind op aarde, kind van God en kind van Maria en Jozef. Opnieuw ervaren we dan, dat de hemel en de aarde elkaar raken op een mysterieuze manier. God verbindt zich met de aarde.
In het eerste verhaal in de bijbel lezen we dat al, als God de aarde schept. De aarde was woest en doods; over het water zweefde Gods Geest. En dan gebeurt het: de Geest van God verbindt zich met de aarde! En wat voor moois komt daar allemaal uit voort: planten, dieren, vissen, bloemen, zon en maan, mensen… en alles is bezield met God! Met liefde en respect mogen wij in die schepping leven met al onze medeschepsels, onze naasten, broeder zon en zuster water, moeder aarde…
In bijna het allerlaatste hoofdstuk van de bijbel, Openbaringen 21:3 lezen we hoe aarde en hemel, God en schepping op elkaar betrokken zijn; als belofte lezen we, dat ‘Gods woonplaats onder de mensen is; Hij zal bij ons wonen’.
Het is ook de bede in het Onze Vader: ‘laat Uw wil gedaan worden op aarde zoals in de hemel’. Deze bede geeft ons mensen een opdracht, een weg om te gaan: dat het op aarde is, zoals het in de hemel is: goed, vol liefde, aandacht voor elkaar, liefde voor de aarde, de schepping, elkaar waarderen, vertrouwen, vergeven, recht doen…
‘De wereld van vandaag is ons vanouds al toegedacht
Als dansvloer waar de liefde leidt en waar de hoop ons wacht’
(lied 706 uit het liedboek voor de kerken)