Els Courant na halve eeuw
slijpschijven met pensioen
Door Henri Walterbos
WINTERSWIJK/EIBERGEN - “Het leukste vond ik altijd de hectiek en de contacten met mensen over zee, vervoerders. Ik hield altijd van dingen ‘ad hoc’ regelen. Als er met spoed een dag later een zending in Engeland moest zijn, dan deed je er alles aan om dat voor elkaar te krijgen. Teamwork. Ook met de chauffeurs die over de vloer kwamen hadden we goed contact, stonden ze aan je bureau. Dat is niet meer.”
De Winterswijkse Els Courant-Schutte terugkijkend op haar werk bij Saint Gobain in Eibergen, alwaar ze afgelopen vrijdag met een lach en een goed gevoel afscheid nam na 50 jaar trouwe dienst om te gaan genieten van haar pensioen. “Als ik 66 jaar en 4 maanden ben ga ik officieel met pensioen. Dat is 23 december. Tot aan die dag maak ik mijn snipperdagen op.” Een dag voor haar laatste werkdag zegt ze zin te hebben aan haar nieuwe levensfase. “Ik zie er naar uit en helemaal niet tegenop. Die vrijheid dat je alles kunt plannen wat je wilt. Je moest altijd zo plannen. Nu heb ik de tijd.”
Slijptechniek
Geboren in Barchem, verhuisde het gezin Schutte naar Eibergen. “Daar hebben we twee jaar gewoond. Mijn vader werkte bij de Van Ouwenallenvereniging, de Rekkense Inrichtingen. Totdat ik verkering kreeg en naar Winterswijk verhuisde heb ik daar gewoond, op het terrein van de inrichtingen.” Na de MAVO in Eibergen te hebben doorlopen ging ze direct aan het werk. “Ik was 16 jaar. Doorstuderen, dat was in die tijd niet zo,” vertelt ze. “Ik had eigenlijk dierenartsassistente willen worden. Op school raadden ze me dat af. ‘Dat moet je niet doen. Daar verdien je niets mee later.’ Ik solliciteerde bij Slijptechniek, zoals Flex-O-vit en later Saint-Gobain, eerst heette. Ik kon direct beginnen op de afdeling boekhouding. Daar heb ik twee jaar gezeten toen me gevraagd werd of ik telefoniste-receptioniste wilde worden omdat degene die daar zat weg ging. Dat leek me leuk omdat ik dat altijd al wilde, maar ik vond het achteraf toch niet zo’n goede keuze. Toen een collega op de export wegging heb ik daar op gesolliciteerd. Het betrof ‘transport’. Dat leek me wel wat. Daar ben ik altijd blijven zitten, 34 jaar fijn met de inmiddels al overleden Hans Waijboer nauw samengewerkt.”
Ontwikkelingen
Ze maakte allerhande ontwikkelingen mee, op allerlei gebied. “Ik weet nog goed dat we met een telex werkten. Daarna een tekstverwerker. Dat was toen heel modern. Ben ik nog drie dagen voor op cursus geweest in Leiden,” lacht ze er nu om. “Heel veel ging toen nog handmatig. Met een typemachine, faxen, doorslagjes papier, typex erbij. Het was toen nog een familiebedrijf. De oprichter in 1959 was Wim Ebbink. Toen ik er in 1971 kwam werken werkten er enkele tientallen medewerkers. Toen had je persen waar veel mensen omheen stonden. De een deed het weefseltje erin, de ander het ringetje. Nu is er veel geautomatiseerd. We hebben over de hele wereld onze verkoophuizen en productievestigingen. Omdat ik altijd in transport heb gezeten had ik niks met verkoop te maken. Ik was, zeg maar, het eindstation van het bedrijf. Had meer met logistiek en magazijn contact. Met het product ‘an sich’ had ik niks van doen. In het magazijn werd alles klaargezet. Daarna kwam het papierwinkeltje van mij erbij, zoals douanedocumenten. De douane kwam nog naar het bedrijf om documenten af te stempelen. Op een gegeven moment werd alles gedigitaliseerd, ging alles online. De nieuwe ontwikkelingen gingen me altijd goed af, ik ben altijd met de tijd meegegaan, heb nooit iets gehad van ‘vroeger was alles beter’. Het is een moderne tijd. Daar moet je wel in mee. Dat scheelt enorm veel tijd en werk.”
Ze beleefde hectische tijden. “Vroeger werd er veel meer getelefoneerd. Zat je op een afdeling met collega’s, was de een aan het bellen met Frankrijk, een ander weer met Nigeria. Sinds januari zit ik beneden bij de productie omdat een aantal dingen zijn veranderd. Ook hier heb ik een leuke tijd gehad en zag ik veel meer mensen van productie. Ik leerde pas in dit laatste half jaar de mensen van productie beter kennen. De kantoren zitten boven. Je kwam weinig beneden.”
Leuke tijd
Ze kijkt terug op een fijne tijd. “Ik heb een supertijd gehad, leuke dingen meegemaakt. Wel eens naar andere banen gekeken maar toch nooit gedaan. Na de geboorte van de kinderen ben ik parttime gaan werken. De combinatie kinderen en thuis een eigen zaak in koffie kon ik zo altijd goed combineren. Ook daarom ben ik altijd gebleven. Ik wilde geen carrière met een boel stress, wilde niet dat de kinderen daaronder leden.”
'Ik ben altijd
wel met
de tijd
meegegaan,
heb nooit
iets gehad
van ‘vroeger
was alles
beter’
Vervelen gaat ze zich niet. “Ik schilder en teken, zit op een schildercursus in Groenlo. Sporten en tuinieren doe ik graag. Een nieuwe uitdaging hebben we gevonden in de golfsport. En verder genieten met onze kinderen en 4 kleinkinderen en de mensen om mij heen.”
