Met stijgende verbazing zag Eva deze week aan hoe stadions zich vulden en podia leeg bleven. Het is dat het niet mag, anders was ze wellicht uit protest gaan zingen.
Mijn lied
Ze zitten bloot geschouderd naast elkaar
en scanderen het clublied uit inktzwarte borst
lichaamssap drijft hen dichter bijeen
als hun melodie zijn resten weer morst
Waarom zij daar wel op een stuwende beat
wat elders alleen maar in stil op repeat
in een doofstomme studio zonder muziek
het daglicht geluidloos allang niet meer ziet
Het is oorverdovend hoe weinig ik hoor
van het lied dat ik aanroep omdat het verzacht
wat eens klonk in mijn hoofd en nu wegebt in niets
in zwijgen verstomd al zolang in de wacht
Ik snap niet wat de druppels van wie mijn lied zingt
anders dan schoonheid aan kunnen stichten
daar de zanglijn in galmen enkel bedwingt
waarom ik me nu niet meer op durf te richten
Laat ze zingen die dragers van bitter en zoet
laat ze bulderen dat je de sterkste nog bent
open de kelen en banden voorgoed
schat op waarde wat opveert met dit instrument
En kom niet met cijfers en statistiek
over wat mijn lied doet met een smachtend publiek
zet je neer naast het zweet achter velden van groen
maar laat mijn lijflied zijn helende werk weer eens doen