Paradijs
In een rustig tempo reed ik over de Oude Bocholtse Baan. Ik wilde de smalle witte houten brug over de Boven-Slinge over gaan. In mijn ooghoek zag ik rechts langs de beek wat aan komen snellen. Het waren wielrenners die hun snelheid nauwelijks minderden terwijl ze de brug opreden. Net op tijd kon ik achteruit gaan om een frontale botsing te vermijden. Geen “bedankt” of zo. Ze waren al weer weg.
Hardrijders noem ik ze, maar hoe precies ze hun rijwielvariant noemen weet ik niet. Ik ken wielrenfietsen. En dan heb je de All terrain bike (ATB) en de Mountain Bike (MTB). De naam zegt het al, de een is geschikt voor alle terreinen, waarbij onverharde wegen de voorkeur hebben. De ander is meer voor bergachtig gebied. Daaronder valt blijkbaar de omgeving van Winterswijk, want tegenwoordig is het een en al MTB.
“Hey Bernhard, ga even aan de kant.” Dat is de vriendelijkste variant, wanneer die hardfietsers willen passeren op een bospad. Nog niet iedereen kent mij, waardoor ik soms wordt nagezeten door onbekende terreinrijders. Een bel op hun fiets hebben ze niet, waardoor de argeloze wandelaar altijd met een schreeuw opgeschrikt wordt. “Aan de kant!” is de meest gehoorde kreet en als je dat niet snel genoeg doet krijg je een boze reactie.
Dat zou begrijpelijk zijn, wanneer ik op een van die speciaal voor ze aangelegde routes zou lopen. Die routes zijn echter niet voldoende. Ze willen overal komen, ook in natuurgebieden waar ze helemaal niet mogen zijn, zoals in Buskersbos en Bekendelle. Toch crossen ze daar over de oevers van de beek. Gevolg: de eigenaren van de natuurgebieden gaan delen ervan helemaal afsluiten. Wie wordt daar de dupe van? De natuurliefhebber die daardoor op minder plekken welkom is.
Natuurlijk zijn er MTB'ers, die zich netjes gedragen. Waarom hoor ik dan zo veel klachten? Is de wandelaar en gewone fietser intolerant? Daarvoor dan mijn excuses, want ik wil niemand die het wel goed doet onterecht in de beschuldigdenbank zetten. Voor die hardrijders die zich niet aan de afspraken houden heb ik geen begrip meer. Die verban ik graag voor eeuwig uit Winterswijk.
Van een bericht van de afgelopen dagen schrok ik dan ook hevig. Daarin las ik dat de Achterhoek het paradijs is voor de mountainbiker. Daarbij werd het Montferland en de omgeving van Winterswijk genoemd als summum van dat paradijs. Zo ver ik weet komen we pas in het paradijs, als we ons goed hebben gedragen in het leven. Ik hoop daarom dat het hiernamaals zich niet in Winterswijk bevindt en dat al die hardrijders gelukkig worden in een hiernamaals elders. Waar het dan ook moge liggen.