Kerk en homoseksualiteit
‘Premier Rutte en zijn Hongaarse collega Viktor Orbán botsen hard over de homowet’, las ik vorige week in de krant. De directe aanleiding is een wet in Hongarije die voorlichting aan jongeren over homoseksualiteit verbiedt. Anders gezegd, jongeren in Hongarije moeten opgroeien met het idee dat homoseksualiteit en andere vormen van genderidentiteit niet normaal zijn en niet geaccepteerd worden. Terecht stelt Rutte hierover zeer kritische vragen.
In de kerk is homoseksualiteit ook lange tijd een taboe geweest. Er zijn veel mensen die denken dat dé kerk nog steeds niets moet hebben van homo’s, lesbiennes en transgenders. Dat beeld klopt slechts ten dele. Er zijn inderdaad strenge reformatorische kerken die vinden dat homoseksualiteit een zonde is en dat is ook het officiële standpunt van de kerk te Rome. Gelovige lhbt’ers die bij één van deze kerken horen, komen regelmatig in gewetensnood. Ze willen trouw blijven aan zichzelf, maar ook trouw aan de kerk waar ze bij horen. Met elkaar in gesprek gaan kan ervoor zorgen dat lhbt’ers zich gezien weten en dat ze zich gesteund voelen door de kerk waar ze bij horen. Gelukkig gebeurt dat ook steeds meer.
In de kerk waarin ik werkzaam ben, de Protestantse Kerk Nederland, is homoseksualiteit of lhbti geen issue meer. Daar is wel een lange weg aan vooraf gegaan. In de jaren ’80 en ’90 werden homoseksuele medestudenten regelmatig afgewezen door kerkelijke sollicitatiecommissies: ‘Wij denken dat onze kerkelijke gemeente er nog niet aan toe is.’ Daarin is veel veranderd gelukkig en dat ging niet vanzelf. Regelmatig moesten lhbt’ers het onderwerp zelf op de agenda zetten of soms zelfs de barricades op. Inmiddels maakt het (nauwelijks) verschil of je als hetero of als homoseksueel een baan zoekt in de kerk. Al heel wat jaren is het mogelijk om als homostel in de kerk te trouwen.
Achterover gaan leunen, omdat we denken dat het bij ons wel goed zit, is mij net wat te gemakkelijk. De vraag die wij ons als kerkelijke gemeenschap moeten blijven stellen is of wij écht openstaan voor al die verschillende mensen die er zijn. Kan de kerk een ‘woning’ zijn waar je meer dan welkom bent, wie en hoe je ook bent? Wat is daarvoor nodig? Dan hoop ik dat er kritische stemmen zijn die zich laten horen en aangeven hoe we dat nog meer zouden kunnen worden: een open en welkom huis.