Flamingo
Het kon me niet ontgaan. Overal hoorde ik over flamingo’s, die verbleven op ’t Hilgelo. Dat was mooi voor zij, die af en toe naar het Zwillbrocker Veen gaan om daar de flamingo’s te bewonderen. Dat is even lastiger geworden, omdat de grens door alle coronamaatregelen tijdelijk een barrière is geworden. Prettig dat enkele van die flamingo’s bereid zijn om zich naar Winterswijk te verplaatsen.
Misschien was het voor velen een eerste kennismaking, want ik verbaas me er nog steeds over hoeveel mensen nauwelijks weten waar de mooie plekken in hun eigen omgeving liggen. De flamingo’s op ’t Hilgelo zorgden in ieder geval voor meer kijkers rondom de plas. Die is niet alleen belangrijk voor de recreërende mens, maar al vele jaren voor moeras- en watervogels. Ondanks het beheer van de huidige eigenaar, die geen enkel oog heeft voor de aanwezige natuur en die het liefst zou laten verdwijnen, blijven vogels komen.
Het is daarom goed dat die flamingo’s de plas alleen hebben verkend en zich er niet zullen vestigen om voor een eerste broedsucces in Nederland te zorgen. De noordelijkste broedplek van deze roze vogels zal nog even het Zwillbrocker Veen blijven. Heel goed begrijp ik die opwinding over zo’n flamingo niet. Roze, dat is de lelijkste kleur die ik kan bedenken. Daar ga je toch niet in rondlopen of -vliegen?
Waarom krijgt zo’n exotische vogel zoveel aandacht. Het gaat om nazaten van vogels, die ooit naar een dierentuin, al dan niet privé, zijn gebracht en ontsnapten. Of misschien gaat het om vogels, die recent de vrijheid ontdekten. Waarom besteden we niet veel meer aandacht aan al die vogels die in en om Winterswijk te zien zijn en die het niet allemaal gemakkelijk hebben. Neem de fraaie kievit, kijken we daar wel eens goed na. Vragen we ons dan af hoe het komt dat er steeds minder te zien zijn.
Ook ik ben donderdag naar ’t Hilgelo geweest om naar flamingo’s te kijken. Helaas waren ze te ver weg om goed op de foto te krijgen. Zaterdag ben ik daarom naar de plek gegaan waar ze zaten om ze van dichterbij te fotograferen. Jammer, de flamingo’s waren gevlogen. Lang geleden, het was in 1976, was ik al eens naar ’t Hilgelo gegaan. Dat was toen veel kleiner. De recreant had er nog geen plek gevonden. Het was een zandwinningsplas waar zich natuur had ontwikkeld. Daar dook op een dag een flamingo op. Die moest ik zien. Terwijl ik dichterbij sloop schrok de vogel en vloog op. Weg was die. Mooi, dacht ik, zijn we daar ook weer vanaf. Maar ik heb me vergist.