Terras
Door de teruggekeerde kou was ik al weer vergeten, dat ik enkele dagen geleden “onder de kastanje” zat. Het terras achter mijn huis was nog niet helemaal gebruiksklaar. Er lag overal nog blad dat al droog, weer nat en opnieuw droog is geweest, dat hoog nodig in de groene container moet. De stoel in het zonnetje trok meer dan de bezem.
Op een terras hoort er voor mij een biertje bij. Terwijl ik daar van genoot, nam ik de omgeving nog eens in me op. Daarbij is het onvermijdelijk dat mijn blik viel op de gebouwen van de Tricot, de voormalige textielfabriek waarin nu veel mensen wonen. Voor het eerst drong tot me door dat er een bordje weg was. Daarop de niet officiële naam van het pad naast en achter mijn huis. Het hing al eens op een andere plek, maar daar moest het weg. Daarna kreeg het bordje met de naam het 'Elf- en tienpad' jarenlang een plek bij de achteringang van het Wilhelminastraatgebouw. Daar is het blijkbaar ook illegaal verklaard.
De naam herinnerde aan een onverstandig besluit van de gemeenteraad ruim 20 jaar geleden. Het ging over de vestiging van het nieuwe gemeentehuis in een verbouwde Tricot. Tien gemeenteraadsleden stemden voor, elf waren tegen. Ik was één van de tien en omdat de oude Textielfabriek elke dag in mijn blikveld valt denk ik er vaak aan. Het is prachtig dat er nu mensen wonen, maar hoe mooi zou het geweest zijn als … Het zou ons een lelijk gebouw aan de Stationstraat bespaard hebben.
Het liefst had ik gehad, dat de Tricot als ruïne rijksmonument was geworden. Verval is ook mooi en als naaste buur stoorde ik mij daar niet aan. Het was heerlijk rustig wonen. Niemand die klaagde over mijn verwilderde tuin of de beukenhaag die enkele centimeters te veel het pad naast het huis in groeit. Twee mensen kunnen elkaar daardoor immers niet goed meer passeren. Met een volwaardig gemeentehuis had ik ook goed kunnen leven. Ik zag daarin zelfs een 'verdienmodel', zoals ze dat tegenwoordig noemen.
Mijn terras had ik dan graag willen delen met de medewerkers van de gemeente, die tijdens hun middagpauze een wandeling maken en een consumptie niet zouden versmaden. Enkele dagen geleden zat ik daar over te mijmeren. Voor regendagen wilde ik van de garage een eetcafé maken. De kaart met alleen gezonde en bijzondere gerechten was al bijna af. Zo zou mijn hobby, koken, misschien nog iets opleveren. Dat was niet eens het belangrijkste. De ambtenaren laten genieten onder mijn kastanje was het doel. Dat verdienen ze! Misschien dat ik toch nog iets ga ondernemen achter mijn huis. Ik krijg er zowaar weer zin in. Voorlopig voor maximaal één gast per dag.