Toch maar doen …
De bestrijding van het virus is nu in volle gang. In een door deskundigen bepaalde volgorde worden we opgeroepen om ons te laten vaccineren, mits de logistiek er omheen klopt. Wanneer we allemaal even pijn willen verdragen, zijn we er dan verderop in dit jaar van verlost?
Het blijft spannend voor ons allemaal, zeker met die nog besmettelijker Britse, Zuid-Afrikaanse en Braziliaanse variant. Aan de ene kant is er nu een soort gewenning ontstaan: de anderhalve meter, het mondkapje en hooguit een paar mensen om je heen.
De avondklok maakte meer los – aan emoties en helaas ook ongeregeldheden - dan ons lief is. Anderzijds: stel nu dat toch op redelijke termijn al die beperkende maatregelen niet meer nodig zouden zijn, dan zal dat heel onbeschermd voelen en moeten we daar weer aan wennen.
De basisscholen zijn weer open en via een omweg kunnen winkeliers weer wat verkopen. Maar wanneer kan de vlag écht uit?
Hoewel vaccineren niet verplicht wordt, is er wel sprake van een morele druk: “Je laat je toch zeker wel prikken?!” Als mensen dat niet willen zit er nogal eens reden achter die met geloof te maken heeft. Maar dan vooral het geloof in een soort voorbestemming: alles zou van tevoren al zijn bepaald. Dan zou er achter het virus iets van een goddelijke hand zitten. Een hand die straft?
Als het voorbestemd is, dat je besmet wordt of zelfs aan het virus zult overlijden, dan is daar niets aan te doen.
Dat geloof ik niet. God heeft de mens ook kennis en inzicht gegeven. De wetenschap ontwikkelt zich niet voor niets. Ik geloof dat ook de wetenschap in Gods dienst mag staan. Daar mogen we toch zeker dankbaar gebruik van maken?