Sneeuw

8 februari 2021, 10:13

Het is lang geleden dat er een pak sneeuw rondom het huis lag. Het is meer dan ik in Winterswijk in jaren heb gezien. In mijn jeugd zag ik het vaak. Dan kregen we de achterdeur niet open. Dan moest je door een raam klimmen om buiten te geraken om al ploeterend door de sneeuw bij die deur te komen.

Waar is de sneeuwschuiver? Weer terug naar binnen en naar de schuur, waar al het gereedschap stond. Voor de zekerheid ook een schop mee, want er moest een pad door een meter dik pakket gegraven worden. In mijn jeugd sneeuwde het elk jaar. Of dat werkelijk zo is geweest, ga ik niet controleren. De herinnering zal het mooier maken dan het in werkelijkheid is geweest. Die één meter is misschien een halve meter geweest, maar veel was het wel. Naarmate ik ouder werd sneeuwde het minder. In 1979 was er nog een keer sprake van veel sneeuw, daarna bleef het altijd bij kleine hoeveelheden, die zelden lang bleven liggen.

Grote hoeveelheden sneeuw zag ik alleen nog tijdens mijn februari-bezoekjes aan het huisje van de herenboer uit Meddo in Småland. Als we er rondom de kerst waren zagen we geen sneeuwvlokje. Dat vonden we wel snö, spreek uit sneu, zoals de Zweden sneeuw noemen. In februari altijd dikke pakken. Eén keer zelfs nog eind maart, toen we er met een vroege Pasen waren.

Vanaf de befaamde brug tussen Kopenhagen en Malmö begon het toen te sneeuwen en het bleef sneeuwen. Ik reed en ik moest me steeds meer concentreren om mijn trouwe Volvo op de weg te houden, zeker toen we op de kleinere wegen kwamen. Op het laatst was er alleen nog een spoor gemaakt door andere auto’s. Daar moest je niet buiten raken, want dan zat je meteen vast in een sneeuwwal. Uiteindelijk kwam ik toch nog vast te zitten op de weg naar het huisje. Ik strandde op 50 meter.

Al die sneeuw is altijd goed voor enkele mooie foto’s, maar dat begint snel te vervelen. Alles wordt vermoeiender: het autorijden, want je moet beter opletten, het wandelen, want dat is geploeter geworden door dikke pakken sneeuw. Pas in Zweden heb ik in aan echte winters een hekel gekregen. Ik wilde geen sneeuw meer zien. En nooit meer rijden door sneeuw

Gehoopt heb ik, dat het in ons land al zover zou zijn dankzij de klimaatverandering. Die is te zien aan het vroeger bloeiend speenkruid, dat nu even onder de sneeuw is verdwenen. Het bevalt mij helemaal niet dat de echte winter zich weer even heeft kenbaar gemaakt. “Ik ben er nog”, zegt elke vlok die tegen mijn achterraam aanslaat. “Ga vooral weer snel weg”, antwoord ik dan.