Op de Huininkmaat
Tijdens mijn lagere schooltijd kwam ik vaak op de plek, waarop ik vanaf het bankje uitkijk. Rechts van me ligt een brug, die over de Whemerbeek loopt. Bij een voorganger stond ik vaak met mijn benen in het ondiepe beekwater. We vingen er waterbeestjes. Ik herinner me vooral de vangst van vele stekelbaarsjes met hun rode buikjes.
De stekelbaarsjes nam ik mee naar huis nam om in een soort aquarium te doen, al bleef dat nooit lang in gebruik. Ook heb ik wel eens een stekelbaarsje in een weckfles mee naar school genomen om het visje te laten zien en er over te vertellen. We waren niet alleen in de beek bezig, maar zwierven ook over de Huininkmaat. Toen ook al met het openluchttheater en de vele clubgebouwen.
Wij vonden het gebied aardig, omdat er hoogteverschillen waren. Hoe die zijn ontstaan heb ik me nooit afgevraagd. Daar kwam ik pas jaren later achter toen ik een lijst onder ogen kreeg van locaties met vervuilde grond. Die vervuiling was ontstaan bij bedrijven die op eigen terrein niet altijd even zorgvuldig om gingen met olie en chemische stoffen. Ook de gemeente was verantwoordelijk voor het bestaan van enkele vervuilde locaties.
Tot in de jaren 90 werd vuil gestort. Ik kende alleen vuilnisbelten aan beide kanten van de Driemarkweg. Daarvoor waren er in het dorp stortplaatsen. Een daarvan lag op de Huininkmaat. Die dateert uit een tijd dat weinigen zich ervan bewust waren dat afval negatieve gevolgen had voor het milieu. Op zo’n gemeentelijke belt kon alles nog gestort worden, ook chemisch afval. Uit onderzoek is later gebleken dat ook op de Huininkmaat niet alleen huishoudelijk afval terecht is gekomen.
Nog niet zo lang geleden is er nog serieus gesproken over het alsnog saneren van de zwaarder bevuilde plekken in de Huininkmaat. Dat zou een grote ingreep zijn geweest. Een groot deel van het bos had gekapt moeten worden. Aanwezige gebouwen zouden moeten worden verwijderd. Dat speelde in de tijd toen het openluchttheater nog niet in ere was hersteld en er verwaarloosd bij lag. De sanering is nooit door gegaan, omdat bijna iedereen het een te grote ingreep vond in een omgeving, die in de loop der jaren zo aantrekkelijk was geworden.
Spelen op een vuilnisbelt is een vreemde gedachte. Een gevaar is er op deze plek nooit geweest. Nadat de belt werd verlaten is die goed afgedekt. Uit later onderzoek is gebleken dat alles hier goed beheersbaar is. Het uitzicht dat ik vanaf het bankje heb zal niet zo snel veranderen.
