In verwachting
Ik geloof dat we aan de vooravond staan van grote veranderingen. Zo dat is eruit. Een boute uitspraak, misschien een gevaarlijke ook wel. Alsof ik een visionair ben! Misschien een te grote broek aangetrokken?
In 2019 groeide Friday for Future: tieners over de hele wereld die spijbelden om het klimaatprobleem op de politieke agenda te krijgen. De jeugd die zich zorgen maakt over de planeet waar zij volwassen op worden, als we hem al niet hebben kapot gemaakt. Hoe mooi is dat!
In het najaar uitte David Attenborough, gevierd en gelauwerd bioloog en documentairemaker, zijn zorgen in zijn film ‘A life on our planet’. Hij toont aan dat alleen al in zijn leven (de beste man is over de 90) de natuur drastisch is veranderd door menselijk handelen. Hij sluit af met een boodschap van hoop hoe diezelfde mens de balans terug te brengen.
Op de NPO zie ik acteur Waldemar Torenstra door de ooit zo groene Okavango Delta trekken in Botswana. Nu is het dor en droog als gevolg van de opwarming van de aarde. Olifanten slurfen de waterput van de mens leeg, die ze op hun beurt doodt.
De pandemie leidde vervolgens tot minder vlieg- en autoverkeer en tot meer bewustwording in keuzes maken voor (eigen) geluk, milieu, gezondheid en omzien naar elkaar. Het vak van vuilnisman, verpleegster en docent kreeg een positieve herwaardering!
Dichterbij huis spreek ik in de Achterhoek mensen die nieuwe keuzes maken: agriforestry, renature, stadstuinen, tiny houses, het opzetten van een creative community. Het borrelt! En de kerken veranderen: hoe verder, welke keuzes, hoe aansluiten en verbinden met die andere grotere en kleinere vragen die overal leven. Spannend en vol verwachting!
Anno nu wijst Advent in de hoopvolle richting: de komst van iemand die gids is, een visionair, rebel, revolutionair, vredestichter, aimabel mens en de godenzoon. Advent is de vooravond van de grote verandering die geloof, hoop en liefde in zich draagt en die elke week een aangestoken kaarsje waard is. Dat is toch helemaal geen gevaarlijke uitspraak?