‘Wie draagt wie?’
Een knecht uit de Griekse oudheid klaagt steen en been. Hij moet een grote zak met daarin de zware bagage van zijn meester meetorsen tijdens de hitte van de dag. Gelukkig heeft hij een ezel tot zijn beschikking waar hij op is gaan zitten. Hij hoeft dus niet te lopen. De meester zegt dat de knecht geen reden tot klagen heeft, maar de ezel wel. De ezel draagt immers de knecht én de bagage. En tóch komt de knecht nog niet op het idee, om de zak van zijn schouder te halen en op de rug van de ezel te leggen. Er had zo maar een last van hem af kunnen vallen! Doen wij dat niet veel te veel: bagage meezeulen: allerlei spulletjes, maar ook geestelijke bagage in de vorm van ons verleden? Als we op reis gaan, dan is de koffer zo gevuld. Niet alleen met (te veel) kleding en schoenen, maar ook met allerlei dingen die van pas zouden kunnen komen, zo maar of in geval van pech. Misschien kent u het spelletje wel: ‘Ik ga op reis en ik neem mee …’ Soms roepen we wel dat we omkomen in de spullen. En ja, rommelmarkten en winkels voor gebruikte spullen nemen vaak niets meer aan, omdat zij het spul ook niet meer kwijt kunnen. De stapels worden zo hoog, dat we er onder kunnen bezwijken. Is dit niet een echt luxeprobleem van onze tijd? Maar ook geestelijk kan er van alles op ons drukken: werkdruk, verwachtingen van je naasten en noabers, om maar iets te noemen. Jezus zegt in de Bijbel: Laten alle die gebukt gaan onder zware lasten bij Mij komen: ik zal u verlichting geven. Je bagage, je last bij Hem brengen. Hij, Jezus Christus verdraagt ons en draag ons ver, zodat mensen als u en ik onbelast en vrij mogen leven.