Verhalen van hoop
Niemand weet hoe lang het nog gaat duren. Dit voorjaar konden we nog denken dat alle maatregelen slechts tijdelijk waren. Afgelopen zomer leek het de goede kant uit te gaan, maar inmiddels is het Covid virus aan een opmars bezig. We weten niet wanneer deze epidemie een halt wordt toegeroepen en juist dat maakt het zo ongrijpbaar en onzeker.
Als je gezond bent, je bedrijf of je werk loopt geen gevaar, je kunt gewoon naar school of naar de sport, dan valt er best mee te leven. Anders wordt het wanneer het virus in grote mate je leven beheerst. De wereld van veel ouderen is de afgelopen tijd kleiner geworden, zeker als je vanwege een kwetsbare gezondheid het contact met anderen moet mijden. Dan ga je zo weinig mogelijk de deur uit en je ontvangt ook geen bezoek. “Daar is niks aan”, vertelde iemand en dat is dan nog zwak uitgedrukt. Hoe houden wij ondertussen de moed erin?
Deze week kwamen in een gesprek over de toekomst van de kerk twee woorden bovendrijven: hoop en vertrouwen. Dat zijn twee belangrijke woorden, niet alleen voor de kerk en gelovigen, maar ook voor veel anderen. Wat mij in mijn werk steeds weer raakt, zijn verhalen van hoop die mensen vertellen. Het zijn altijd hele persoonlijke verhalen over wat iemand in zijn of haar leven heeft meegemaakt. Het gaat om de mooie dingen die het leven met zich mee kan brengen, maar ook het verdriet en de pijn die gevoeld worden wanneer er erge dingen gebeuren. Ik ervaar die verhalen vaak als verhalen van hoop, omdat iemand – achteraf - kan aangeven wat hem of haar in die moeilijke tijd er doorheen geholpen heeft. Wat iemand helpt, kan heel verschillend zijn, maar het maakt nogal wat uit of je er alleen voor staat of wanneer je anderen om je heen hebt. Aandacht, belangstelling en luisteren naar elkaar doen een mens goed.
In de kerk klinken ook verhalen van hoop, verhalen die telkens weer door verteld worden. De Bijbel is hierbij de belangrijkste bron. Al die verhalen die heel verschillend zijn, hebben een grote gemeenschappelijke deler: een mens staat er niet alleen voor. Gelovigen voegen daar, ieder in hun eigen bewoordingen, aan toe: ons leven wordt gedragen door een God die naar ons omziet.
Wat zou het mooi zijn als we ook op andere plaatsen elkaar verhalen vertellen van hoop, persoonlijke verhalen over wat jou verder heeft geholpen. Dan, in zo’n gesprek, merken we wellicht dat we er niet alleen voor staan. Dat alleen al is helpend.