Bijl
Ik bezit tien bijlen, maar de Zweedse bijl heb ik pas gisteren na zeven jaar zoeken teruggevonden. Er staat een kroontje in de kop met daaronder moeilijk leesbaar GBA, en daarnaast in grotere letters LP. Aan de andere kant staat Sweden. Deze bijl heeft twee wangen, maar als dit geen goede omschrijving is, raad ik aan er verder niet over na te denken.
Vandaag, 13 september, is het mooi weer. Ik hoorde iemand zeggen dat hij verrast was dat dit weer in september voorkwam. Ik was niet verrast, september is juist de maand van de Indian Summer, onverwacht mooie dagen als de strijd tussen de blanke indringers en de oorspronkelijke bewoners al gestaakt is, maar door de Indianen hervat wordt. De blanken hebben hun gevechtsspullen al opgeruimd en vinden de plotselinge terugkeer van de Indianen een voorbeeld van hun onbetrouwbaarheid.
Ik maakte een vuurtje om het woord Indian Summer in het licht te plaatsen. Er kwam een man langs die vroeg waarom ik met dit mooie weer een vuurtje stookte. Ik legde het hem uit, maar hij haalde gemelijk z’n schouders op, vergeefse uitleg. Ik probeerde het nog eens, maar nu met de hervonden bijl. Ik had wel meer mooie bijlen, maar de Zweedse bijl had een eigen geschiedenis. Hij was meegekomen met de vriendin van de zoon van de buurman. Die jongen had jaren met zijn vriendin in Zweden gewoond, waar hij zich op z’n gemak voelde. De vriendin dacht er anders over. Ze vond Zweden een saai, eentonig land, ze wilde al na vijf maanden terug naar Nederland waar minder saaie bossen waren en meer vertier en uitgaansleven. Maar ze wilde hem niet zo vlug in de steek laten en bleef nog geruime tijd. Toen ze ten slotte vertrok, vroeg hij of ze de bewuste bijl bij zijn vader wilde afgeven. Hij had het idee dat deze bijl een trait-d’union zou blijven. Dat gebeurde niet, ze leverde het ding weliswaar af bij haar schoonvader, maar stortte zich koelbloedig in het gezelschapsleven en vergat haar vriend al snel. Die deed trouwens niet voor haar onder, hij richtte een handelsfirma op en verhandelde buitenboordmotoren en grasmaaiers. Het verdiende geld belegde hij voordelig en hij trouwde met een rijk Engels meisje, wier vader bij de ambassade werkte. Zijn eigen vader vroeg zich af wat hij met die bijl moest doen, hij ging verhuizen naar Rotterdam en zou nooit meer hakken. Zo kreeg ik de bijl in bezit. Jaren later vroeg iemand of ik die prachtige Zweedse bijl nog had. Ik moest nee zeggen maar verzweeg dat ik hem vergeten was. Gisteren vond ik hem bij toeval terug, ik had nooit gezocht. Dat vind ik bij nader inzien ondankbaar tegenover de bijl. Daarom vertel ik vanaf vandaag dat ik zeven jaar gezocht heb. Ik weet niet zeker of dingen zonder ziel zijn.