Aan het begin van de Meerdinkweg
Mijn oog was al vaker op het bankje aan het begin van de Meerdinkweg in ’t Woold gevallen. Dat is er een voor later, dacht ik dan, want ik kwam net terug van een ander bankje. Of ik was op weg naar een afspraak. Daarom fietste ik zondagmorgen doelgericht en bijtijds, het was nog aangenaam om buiten te zijn, naar het Wooldse bankje.
Het bankje was in mijn geheugen blijven hangen omdat het anders is. Het is gemaakt van een onderdeel van een landbouwwerktuig. Ik herken er de wielen met het tussenstuk van een oudere hooischudder in. Waar de boer zat tijdens het hooi schudden is nu een degelijke plank bevestigd, waarop ik zit. Niet alleen het bankje is bijzonder, dat is ook de “picknicktafel” voor me. Het lijkt op een oude betonnen drinkbak, die je zag ik weilanden. Maar deze is volgestort met beton.
Op dat ronde betonblok kun je meegebrachte versnaperingen plaatsen, maar je kunt er ook een spelletje spelen. Voor me zijn negen vakjes geschilderd. Met kiezelsteentje en takjes kun je er boter, kaas en eieren op spelen. Bij het aankomen zag ik op de eik waar ik mijn fiets tegen aan zette een oplaadpunt voor elektrische fietsen. “Groene stroom” stond er bij. Omdat ik goedgelovig ben nam ik meteen aan dat het zou werken, maar een voorbijganger hielp me al snel uit de droom.
Hij vertelde dat de man, die het bankje maakte en het oplaadpunt ophing, een grapjas is. “Een eindje verderop staat een fietsje, dat half in de grond is verdwenen. Zachte berm staat erbij.” De grapjas in kwestie kwam daarna zowaar voorbij. Hij heet Wim Konings en reed een proefstukje met zijn motor. “Op zondag om tien uur maken we altijd een tocht door de buurt.” Het onderstel voor het bankje had hij via Boerengoed bemachtigd. Hij vertelde dat al veel mensen van het oplaadpunt gebruik hadden gemaakt. Natuurlijk merkten ze snel dat het niet werkte, of ze wisten het meteen. “Ze maken er graag een foto met hun fiets aan deze lader.”
Het bankje staat aan het klompenpad, dat zo’n drie jaar geleden is geopend. Het pad loopt niet alleen over bestaande wegen en paden. Er zijn nieuwe paden voor aangelegd en verbindingen gemaakt over erven en door percelen op plekken, waar je tot dan toe niet kon komen. Het volgen van het pad geeft de wandelaar een andere kijk op het Wooldse landschap. “Er wordt goed gebruik van gemaakt”, vertelt Konings, die aan het pad woont. Door de coronatijd is het aantal wandelaars zelfs nog vele malen hoger geworden. Dan kijkt hij op zijn horloge. “Ik moet opschieten. Zo meteen zijn ze al vertrokken zonder mij.”
