'Thuuskommen'
'Thuuskommen’. Hoe vaak zou een Achterhoeker dit werkwoord horen? Ik denk dat het aantal keren niet te tellen is.
Als kind werd mij dat vaak toegeroepen. Heerlijk aan het spelen in de buurt en dan die verplichting om thuis te komen. Een onaangename onderbreking van je vrije tijd … want òf je moest naar bed, òf je ging eten. Een paar minuutjes respijt kreeg je dan wel, maar dat moest echt niet te lang duren.
Thuiskomen wordt anders naarmate je ouder wordt. Wat en waar is je (t)huis, toen ik in militaire dienst was? Of toen ik op kamers woonde? En wanneer is of wordt een huis jouw thuis? Dat thuis meer is dan een huis moge duidelijk zijn. Dat heeft alles te maken met veiligheid en vertrouwdheid, met warmte en liefde en met jezelf kunnen zijn.
In een nieuwe woonplaats was en is dat vaak ook de kerk. Gods woord klinkt overal en de meeste kerktorens wijzen niet voor niets met de spits omhoog.
Wanneer je op jezelf gaat wonen, dan is je ouderlijk huis vaak ook (nog) je thuis. Dat verandert als je ouders verhuizen, want dan kom je niet meer in het huis waarin je bent opgegroeid.
Als Achterhoeker ben ik heel wat keren verhuisd en hebben mijn vrouw en ik op andere plaatsen in het land een thuis gevonden. Maar sinds anderhalf jaar wonen wij toch weer in de Achterhoek. Dat heeft ook iets van thuiskomen, hoewel in die veertig jaar de tijd ook hier niet heeft stilgestaan. Maar de (streek)taal en de cultuur blijven vertrouwd en herkenbaar.
Bij het ouder worden, word ik me meer bewust van mijn sterfelijkheid. Grootouders, ouders en bijna alle ooms en tantes zijn overleden en mij daarin voorgegaan. Vaak stond er op de rouwkaart dat zij ‘Thuisgekomen’ waren. En juist die hoofdletter doet het hem. Voor wie gelooft in de God van alle mensen is dat Thuiskomen in de hemel, de plaats waar God is, waar verdriet en pijn niet bestaan. Daar mag elk mens met een gerust hart Thuiskomen. Want vroeg of laat wordt er geroepen: ‘Thuuskommen!’
Wat zal het daar veilig en vertrouwd en goed zijn.