Fotografen vertellen hun verhaal in World Press Photo
Zomeractiviteiten voor jongeren in de Achterhoek, deel 5
Door Eva Schipper
ZUTPHEN - De expositie waar ik deze week met twee vriendinnen naartoe ben geweest is wereldwijd bekend. Van Sydney tot aan Montreal, de expositie World Press Photo 2020 is op veel plekken in de wereld te zien, en jawel, ook in Zutphen. In deze expositie worden de meest indrukwekkende nieuwsfoto’s van het afgelopen jaar gepresenteerd. Als persfotograaf is dit natuurlijk echt een plek waar je geweest moet zijn. Teddy, Evelien en ik gingen met de trein naar Station Zutphen. Vanaf daar is het nog ongeveer tien minuten lopen naar de Walburgiskerk, waar de expositie te vinden is. Vanwege de coronamaatregelen is reserveren via de website verplicht. De expositie is nog tot en met 2 augustus in Zutphen te zien.
Bij het zien van de foto’s was het eerste wat mij opviel hoe intiem de foto’s genomen zijn. Als persfotograaf heb je vaak maar een paar seconden, of zelfs nog minder, om de foto te schieten. In de omgeving en situatie waar de meeste fotografen van deze expositie zich in bevinden, vergt dit ontzettend veel vaardigheid. Ik heb echt respect voor de fotografen die hun werk op deze ingrijpende momenten zo goed hebben gedaan. Ik snap dat het niet voor niets de World Press Photo is, maar ik stond echt versteld van de foto’s.
Normaal maak ik foto’s van gebeurtenissen in de Achterhoek. Ik weet dus hoe het voelt om een foto op het goede moment te moeten maken. Bij iedere foto die ik in de expositie zag, bedacht ik me dan ook hoe het voor de fotograaf moest zijn. Een fotograaf die midden in de heftige bosbranden van Australië staat. Een fotograaf in Zuid-Afrika die de handel van schubdieren, pangolins, in kaart brengt. Een fotograaf aan de rand van een ziekenhuisbed van een ernstig gewonde jongeman, van 18 jaar. Bij de jongeman is ook zijn angstige vriendin aanwezig. Wat moet je lef hebben als fotograaf om hier zo’n indrukwekkende foto van te kunnen maken.
De World Press Photo is echt de moeite waard om te bezoeken. Ik vind het erg belangrijk dat deze foto’s gezien worden. Zonder fotografen zijn de verhalen erg abstract en deze toevoegingen maken de verhalen in andere landen doen leven. Wel is het bezoek aan deze expositie aangrijpend, het is niet zomaar een gezellig uitje. Maar zoals ik al eerder gezegd heb, echt de moeite waard.