Nabij ’t Lintum
Het landgoed Lintum-’t Winkel strekt zich uit vanaf de kern van ’t Woold tot aan de Bekendelle. Ik zat er eerder op een bankje bij de steenoven, die ook nabij de Winkelstegge ligt. Het houten bankje, waarop ik dit keer zit staat aan het eind (of begin) van deze onverharde weg.
Ook dit bankje heeft een naamschildje. Het bankje is op 15 juni 2006 aangeboden door de Winterswijkse afdeling van de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen ter herinnering aan mevrouw J.W. Tenkink-Esselink 'van ’t Lintum'. Die scholtenboerderij ligt een paar honderd meter verderop aan de andere kant van de Wooldseweg, die dicht langs dit bankje loopt. Mevrouw Tenkink-Esselink was in 1938 oprichtster van de vereniging van plattelandsvrouwen in Winterswijk en 'heeft hiervoor veel betekend'. Ze leefde van 1911 – 2005. Het bankje werd een jaar na haar dood onthuld.
Mevrouw Tenkink-Esselink heb ik ooit bij museum Freriks ontmoet. Zij vertelde me dat ze daar was geboren, maar misschien vergis ik me. Freriks, dat op een scholtenboerderij lijkt, stond niet op een echt scholtengoed. Tegenwoordig wordt die naam voor elk landgoed gebruikt met een groot huis erop, historisch gezien zijn er niet veel scholtengoederen geweest. ‘t Lintum was er wel een en wordt al in zeer oude archieven als zodanig genoemd.
De boerderij van ’t Lintum kan ik vanaf het bankje niet zien. Wel die van het Ros. De koeien lopen hier nog in de wei, al waren ze toen ik er was al naar binnen gehaald. Ursula, de 'trotse' boerin van het Ros laat met enige regelmaat van zich horen op Twitter en probeert in gesprek te komen met Tweede Kamerleden en leden van de Provinciale Staten. De boerderij van haar en haar man ligt pal naast het Natura2000 gebied Bekendelle. Een deel van het landgoed Lintum-’t Winkel en het bos dat bij het Ros behoort is daar eveneens onderdeel van. Zij maakt zich vanwege de stikstofdiscussie zorgen over de toekomst van haar boerenbedrijf.
Dat begrijp ik goed. Op de verschillende bankjes is het niet alleen onbekommerd rondkijken en de mooie kanten zien. Ik zie de problemen, die voor de boeren in het laatste jaar niet kleiner zijn geworden. Ik wil graag dat er over honderd jaar nog een waardevol landschap met boeren en natuurwaarden bestaat. Om daarvoor te zorgen zullen landbouwers van Winterswijk en natuurmensen, zoals ik, samen moeten optrekken. Ik vind dat een passende gedachte niet ver van het bos van ’t Lintum, dat veel bijzondere planten herbergt.
