Het bankje van Hans
Op de meer dan 200 bankjes in het buitengebied tref ik zelden een tekst aan op een schildje op de rugleuning. Ik had dat ook niet verwacht bij het bankje tegenover het Meddoseveen, maar het viel meteen op. Natuurlijk lees ik dan de tekst en zag ik dat dit bankje sinds 16 maart 2016 “Hans’ uutbloasheukske” wordt genoemd.
Wie is Hans? Hij was een hartstochtelijk fietser. Voor zijn werk fietste hij dagelijks vanuit zijn woonplaats Groenlo naar het gemeentehuis en later het gemeentekantoor in Winterswijk. Hans Scheinck werd in 2003 gemeentesecretaris. Hij was ook de “baas” van de medewerkers en noemde zich daarom liever directeur.
Als fietser vond hij het belangrijk dat er goede fietspaden zijn. Hans Scheinck is er verantwoordelijk voor, dat ik de bankjesverhalen schrijf. Tot zijn aantreden waren er niet zoveel. Mij is verteld dat hij er persoonlijk voor zorgde dat er meer kwamen. Juist doordat er rond 2008 opeens zoveel van die groene bankjes opdoken bedacht ik om vanaf bankjes natuur en landschap te beschrijven.
Scheinck heeft dit bankje zelf onthuld kort voordat hij vertrok bij de gemeente. Deze plek is niet toevallig. Het staat bij een van zijn woon-werkverkeerroutes. Tot nu werd een enkele gemeentesecretaris in herinnering gehouden met een straatnaam, voor Hans was er een bankje. Het staat op een mooie plek. Ik kijk uit op de lange zandweg met een goed fietspad, die langs het veen loopt.
Het eigenlijke hoogveen ligt verder weg en is nauwelijks zichtbaar vanwege bomen en struiken langs de Kooiveldweg. Daarachter ligt de eerst de bufferzone tussen veen en omliggende landbouwgebieden. Nadat je het pad door het Meddoseveen hebt gevolgd, kun je terugkeren door over de zandweg te lopen. Je kunt ook je weg vervolgen door de bufferzone, waar paaltjes in de verte er op wijzen hoe je ongeveer moet lopen. Een duidelijk pad is er lang niet altijd.
Dit Schaddenpad, dat om het veen loopt, wordt als een van de mooiste paden beschouwd. Het is niet geschikt voor wie geëffende paden verwacht of in marstempo loopt. Het is tien kilometer lang. De ondergrond is onregelmatig en soms zeer nat. Ik ben er wel eens weggezakt, waarna ik mijn evenwicht verloor en plat op mijn buik terecht kwam. Dat zal een wandelaar nu niet snel overkomen. Daarvoor is het te droog, hoewel op het moment dat ik op het bankje zit een uren durende bui begint.
