Willemien Beskers stopt na veertig jaar volleyballen
WINTERSWIJK – Een zeer sportieve vrouw, haar hele leven lang. Dat kan gerust gezegd worden van Willemien Beskers (67). Als kind gymde ze bij de toenmalige Kottense Gymnastiekvereniging, waar ze ook nog lang les gaf. Nu gaat ze nog twee keer in de week naar sportcentrum De Tuunte om te fitnessen, skiet ze, al 35 jaar, gaat ze in de zomer wandelen in Oostenrijk en staat ze de nodige uren bij de Winterswijkse Tennisclub op de baan.
Door Bart Kraan
En ze volleybalt bij Skopein/Wivoc, al veertig jaar. Daarom werd ze afgelopen zaterdag na de thuiswedstrijd van 'haar' vierde team van Wivoc tegen SV Loil dames 2 in de Sport-en Turnhal in aanwezigheid van een groot aantal voormalige medespeelsters en oudtrainers in het zonnetje gezet. Waarna alle aanwezigen, inclusief tegenstander en scheidsrechter, in 't Hoge Café in de sporthal bijeenkwamen voor koffie en taart.
Haar veertigste seizoen bij Wivoc wordt gelijk haar laatste. Want Willemien Beskers heeft besloten te stoppen. ''De jongste speelsters in ons team zijn zeventien, het leeftijdsverschil bedraagt dus vijftig jaar. Nu gaat het nog goed tussen de jongeren en mij en we hebben ook een leuk team, daar is niets mis mee. Maar ik vind het leeftijdsverschil te groot worden. Het spelletje vind ik nog steeds hartstikke leuk. Als er wat meer oudere dames bij de vereniging waren geweest met wie ik had kunnen samenspelen, was ik misschien wel doorgegaan. Wat ik volgend jaar ga doen, weet ik nog niet. Misschien ga ik wel terug naar de recreanten.''
Willemien Beskers is pas op 27-jarige leeftijd begonnen met volleyballen, na de geboorte van haar kinderen Roy en Sandra. Als kind en jongere was ze lid van de Kottense Gymnastiekvereniging. ''Ik woonde in Kotten op de boerderij. We hadden thuis geen auto, dus ik kon niet naar het 'dorp' om te gaan sporten. Pas nadat ik getrouwd was en mijn kinderen had gekregen, kon ik in Winterswijk een sportvereniging zoeken.''
Dat werd dus Skopein/Wivoc, waarvan ze op 1 februari 1980 lid werd . ''Omdat ik volleybal een leuke sport vind. Je speelt in een team, het sociale is voor mij belangrijk. Je sport met andere mensen'', aldus Willemien Beskers, die andere sporten als handbal en voetbal niet heeft overwogen. ''Handbal ging me te hard. En voetbal vond ik toen geen sport voor meisjes en vrouwen.''
Ze begon bij de recreanten, met wie ze aan de zogeheten lettercompetitie deelnam. Dat betekende dat ze met haar team een keer in de drie of vier weken een toernooi afwerkte. ''Als je won, ging je een poule hoger. En als je verloor, speelde je het volgende toernooi in een lagere poule.''
Op een gegeven moment, ze weet niet meer precies wanneer, maakte Willemien Beskers de overstap naar de wedstrijdteams, waarmee ze elke week in het seizoen competitiewedstrijden speelde. ''Ze kwamen toen twee dames te kort en kwamen bij de recreanten vragen of ze daar nog speelsters hadden. Mij leek het wel leuk. Ik ben nooit meer weggegaan, heb sindsdien altijd wedstrijden gespeeld.''
Dat deed en doet ze nog altijd met zeer veel enthousiasme en inzet, waarbij ze nog met enige regelmaat duikend probeert ballen van de vloer te houden. ''Ik ga wel naar de grond, waarbij ik natuurlijk niet elke bal heb'', vertelt Willemien Beskers glimlachend. ''Ik ben heel fanatiek, ook in andere sporten en spelletjes. Ik speel om te winnen. Met een team kan dat niet altijd, alleen altijd wel. Zoals bij tennis. Als daar iets fout gaat, kan ik alleen mezelf maar de schuld geven. Maar tegenwoordig speel ik veel dubbels. Dan moet ik wel rekening houden met mijn medespelers.''
Haar jonge medespeelsters kijken af en toe met verbazing toe hoe Beskers tijdens trainingen en wedstrijden zich inzet. ''Toen ik tijdens een wedstrijd naar een bal dook, zei een van die meisjes: 'Dat zie ik mijn oma niet doen'.''
Ondanks haar tomeloze inzet en het feit dat ze zich absoluut niet spaart, is Willemien Beskers slechts een keer geblesseerd geweest. ''Bij de recreanten heb ik een keer een enkelbandblessure opgelopen, dat is alles'', vertelt Beskers die in haar lange loopbaan een keer kampioen werd.
Bij Wivoc speelde ze in diverse lagere teams. ''Vorig seizoen waren we Wivoc 3. Maar begin dit seizoen kwam er een jeugdteam bij. Dat is nu het derde, dat in de derde klasse speelt. Wij zijn nu het vierde en spelen vierde klasse. Maar ik heb ook wel eens in het vijfde gezeten'', vertelt Beskers, die veelal met dezelfde speelsters actief was. ''Mijn schoonzusje Rianne Annevelink en Monique te Hoeve (die nog nu spelen, BK), Marjan Roerdinkveldboom, Anke Hillen, Harriët Toebes, Gerrie Jansen, Riet Smit, Klazien Hartemink, Sandra Boogaard en Joke Lanting. We hebben echt jaren met hetzelfde team gespeeld. Het klikte echt met elkaar. Na de training gingen we altijd met zijn allen naar boven ('t Hoge Café, BK) om iets te drinken en gezellig bij elkaar te zitten. Maar van dat team is dus een aantal al gestopt. Ik was de oudste en bleef volleyballen.''
Maar daar komt dus na dit seizoen een einde aan. En dus zijn daarna de bij Wivoc befaamde 'Willemien-ballen' niet meer te zien, oftewel de door Willemien Beskers op linksvoor diagonaal achter de linksvoor van de tegenstander geslagen bal. ''Als Willemien linksvoor stond en de situatie vroeg erom, riepen we: Willemien-bal'', vertelt coach Karen Wieggerinck van de dames van Skopein/Wivoc 4. ''Dan wist iedereen wat er ging gebeuren en wat er gedaan moest worden. Met die ballen heeft Willemien menig tegenstander verrast. Jammer dat ze stopt. Ze heeft zich altijd ten volle ingezet en is een echte teamspeler.''
