Vanaf een bankje
Aan de mooiste zandweg
Bernhard Harfsterkamp
WINTERSWIJK – Aan wegen en paden is er geen gebrek in het buitengebied van Winterswijk. Een behoorlijk deel daarvan is nog onverhard en dan laat ik de paden door bossen en natuurgebieden even buiten beschouwing. Voor het gemak zal ik ze zandwegen noemen, al twijfel ik of je zo'n weg waar behoorlijk veel steenslag is gemengd nog wel zo kunt noemen. De Heurntjesweg in 't Woold is zonder twijfel een zandweg en misschien wel de mooiste van allemaal. Een bankje om dat te ervaren is er ook.
Een man van vele projecten, noem ik mezelf wel eens. Met als toevoeging dat de meeste nooit afgemaakt worden. Een nieuw project dat alle aandacht vraagt is zo weer bedacht. Zo wilde ik ooit alle onverharde paden en wegen in het buitengebied beschrijven en van een waardering voorzien. Ik had daar zelfs al criteria voor opgesteld om het enigszins objectief te kunnen doen. Aan de Heurntjesweg ben ik niet toegekomen, maar ik weet zeker dat die hoog gescoord zou hebben. Wat deze zandweg zo aantrekkelijk maakt is dat die door een van de mooiste gedeelten van 't Woold en het aangrenzende Miste loopt. Als je hier bent zal de gedachte, dat het kleinschalige Achterhoekse landschap aan het verdwijnen is, niet in je opkomen.
De Heurntjesweg loopt door het landgoed 't Kreijl, waarvan de grote scholtenboerderij ruim een kilometer achter me ligt. Maar dan moet ik langs het boerderijtje, dat dichter bij het bankje ligt, en de bosjes en houtwallen daarachter. Voor me liggen akkers en verderop weilanden van het landgoed. Daarachter ligt dan weer een ander landgoed, het Stortelers. Door beide landgoederen stroomt een smal beekje, de Stortelersbeek. Links in de verte in de bosrand ligt de bedding, die door de gekleurde herfstbladeren en het gebrek aan water nu op een diepgelegen bospad lijkt.
De oude naam voor deze zandweg, Weg om 't Kreijl, vond ik eigenlijk veel toepasselijker. Zo heette toen elk zandweggedeelte dat langs het landgoed liep. De officiële namen die aan het begin van de jaren 90 van de vorige eeuw aan de wegen in het buitengebied zijn gegeven waren niet altijd een verbetering. Natuurlijk snap ik dat het lastig is als er een Grote veldweg is in Ratum, Kotten en Corle. Maar waarom een weg als Weidegrensweg Brandenweg moest gaan heten begrijp ik niet goed. Zo zijn er meer voorbeelden. Gelukkig heb ik nog een kaart met de oude namen. Ik dacht altijd dat de nieuwe namen in goed overleg met de belangenorganisaties van de buurtschappen tot stand zijn gekomen. Maar de eindverantwoordelijkheid lag bij een ambtenaar van de gemeente, die her en der zijn keuze er door drukte. Die keuze werd niet altijd gewaardeerd.
Deze zandweg is voor mij ook een van de mooiste vanwege de plantengroei. De bermen hier herbergen nog veel soorten van voedselarme zandgrond. Die kom je tegenwoordig steeds minder vaak tegen. Soorten als blauwe knoop, struikheide, klein tasjeskruid, zandblauwtje en eenjarige hardbloem, om er maar enkele te noemen zijn hier links en rechts van het bankje nog gewoon. Althans dat waren ze. Er moet dan met het onderhoud wel rekening mee worden gehouden. Bermen van zandwegen worden af en toe "geschaafd". Dat betekent dat de hele vegetatie wordt weggeschaafd. Waarom? Dan kan het water beter richting bermsloot stromen. Maar hier was dat helemaal niet nodig. De lage vegetatie belemmerde de waterafvoer niet eens. Om te voorkomen dat dit nog eens gebeurd heeft de gemeente langs de waardevolle bermen van de Heurntjesweg nu heel veel witte plastic paaltjes met rode reflectoren geplaatst. Die moeten de bijzondere planten voortaan beschermen. Een fraai gezicht kan ik het niet vinden. Was er nou werkelijk geen andere methode om er voor te zorgen dat de berm hier goed wordt beheerd?
