Geen televisiester
"Je bent op televisie!" Het was goed dat ik zaterdag het berichtje kreeg, want ik had er niet meer aan gedacht. Misschien wilde ik er ook niet aan denken. Ik ben altijd bereid mensen met een camera te vertellen over natuur, eten en politiek, maar ik ben geen liefhebber van mezelf in beeld. Voor mij is het klaar, als de camera is ingepakt. Ik heb er daarna alle vertrouwen in dat er een mooi filmpje van wordt gemaakt. Ik hoef dat niet te controleren.
Met deze houding heb ik enthousiaste lokale filmmakers hevig teleurgesteld. Bijvoorbeeld die keer dat ik met smakelijke hapjes uit "De Smaak van Winterswijk" bij boekhandel Kramer stond. Ik werd niet alleen bij mijn handelingen gefilmd, maar ook door de cameraman ondervraagd over mijn kookhobby. Een week later kwam ik hem weer tegen. "Wat vond je van het filmpje?" Hij was er zichtbaar tevreden mee, maar ik had niet gekeken. Ik zei daarom maar eerlijk, dat ik er nog niet aan toe gekomen was. Sorry Nico, een jaar later heb ik eindelijk gekeken. Het is mooi geworden.
Een grote behoefte om in beeld te komen heb ik nooit gehad. Het was de beste methode om niet met jezelf geconfronteerd te worden. Ik heb geen spiegels in huis en zorg dat de ramen altijd goed schoon zijn, zodat ze niet te veel spiegelen. Ik weet mijn hele leven al dat ik niet aantrekkelijk ben. Dat hoeft voor mij niet voortdurend bevestigd te worden. Het is de reden dat ik nooit op foto's van feesten, vakanties en bijeenkomsten sta, want ik heb altijd de rol van fotograaf. Aan die moderne ijdelheid van foto's van jezelf maken en die de digitale wereld in slingeren heb ik nooit mee gedaan.
Toch was het onvermijdelijk om zo nu en dan niet in beeld te komen. Met twee andere Winterswijkse natuurjongens heb ik zelfs meegedaan aan "Ja Natuurlijk" op de landelijke televisie. Dat was dertig jaar geleden een bekend natuurprogramma. Onderdeel was een quiz, die wij overtuigend wonnen. In die tijd gaf ik geschiedenis aan een MAVO in Lichtenvoorde. Na de uitzending wilden alle leerlingen opeens een handtekening van me. Zelf heb ik de video van mijn enige landelijke televisieoptreden pas tien jaar later bekeken. Ik stoorde me erg aan mijn triomfantelijk lachje, toen ik weer een vraag goed had beantwoord.
Hoewel ik met enige regelmaat in lokaal en regionaal nieuws heb gefigureerd, ben ik gelukkig geen televisiester geworden. Een heel enkele keer kon ik zelfs met enig genoegen naar mezelf kijken. Bijvoorbeeld toen ik samen met Johan Oonk en Theo Hartjes alvast een PvdA-fractiekamer in de nog leegstaande Tricot had ingericht. Vooral door Johan en Theo werd dat een mooi nieuwsbericht bij Omroep Gelderland. Zaterdag heb ik nadat ik nog negen berichten kreeg dat ik op tv was toch het programma Buitengewoon aangezet. Ik liep daarin rond in natuurgebieden in 't Woold en Kotten. Het viel niet mee. "Hadden ze die man geen kledingadvies kunnen geven", was het eerste wat ik dacht. Dat vest dat ik aan had … geen gezicht! Ik zag er uit als een bejaarde Duitser. Door de vele zakken is zo'n vest misschien praktisch, maar na de uitzending heb ik het meteen naar het afvalbrengpunt bij de Tricot gebracht.