Bij een bosrand
Door Bernhard Harfsterkamp
WINTERSWIJK – In het bosje waar ik me deze keer bevind zat ik ook al eens op een andere bank. Het uitzicht is heel verschillend. Vanaf de bakstenen Ten Houten-bank keek ik uit op de niet al te fraaie dorpsrand. Dit bankje bevindt zich echter aan de andere kant van het bosje en kijkt uit over weilanden, spoor en bomen. Over de plaatsing van dit bankje is goed na gedacht. Het is geplaatst in een opening van de bosrand.
Het bosje bevindt zich aan de rand van het dorp. Dat is al heel lang zo. De bebouwde kom heeft hier blijkbaar een grens bereikt, die niet meer overschreden wordt. Waarschijnlijk zal er wel eens begerig naar de weilanden voor me gekeken zijn, want daar hadden ook zomaar bedrijven kunnen liggen. De grootste verandering hier is de rondweg, waardoor de Oude Bocholtse Baan, ik zie die in de verte liggen, een fietstunneltje kreeg. Later kwam er ook een rotonde in de Wooldseweg. Vooraan bij het fietspad binnendoor bij de A. Th. Ten Houtenlaan stond ooit ook nog een boerderijtje, het ouderlijk huis van een van mijn natuurvrienden.
Het bosje begint weer enigszins op een bos te lijken. Tussen de bomen zijn weer steeds meer struiken te zien, zodat het geen brede rij bomen meer is waar je dwars door heen kijkt. Ik hoop dat al die struiken er in een van de komende jaren niet opnieuw tussen uit gekapt worden, zodat er een tijdlang veel minder te beleven is voor vogels en andere dieren. Juist in deze tijd waarin overal de natuurwaarden onder druk staan, zou je waar het kan die bij beheer en onderhoud moeten koesteren. Niets meer doen in dit bosje is daarom verreweg het beste. Alleen bij beide bankjes kan ik me voorstellen dat er af en toe gekapt wordt. Het mooie doorkijkje bij de bank waarop ik zit mag wel in stand blijven.
Opnieuw zie ik vanaf dit bankje "projecten" liggen, waarbij ik betrokken ben geweest. De stichting Waardevol Cultuurlandschap Winterswijk is bezig geweest om het melkveebedrijf voor me naar elders te verplaatsen, zodat het begin van het buitengebied hier ingericht kon worden voor recreatie en natuur. Dat is niet gelukt. De weilanden voor me worden daarom nog steeds intensief gebruikt. In de verte zie ik ook het strandbad liggen, waar ik als gemeenteraadslid veel uren mee bezig ben geweest. Ik ben er nog steeds tevreden over dat het openluchtzwembad na een jarenlange discussie weer open is gegaan en dat het paviljoen een veelgeprezen restaurant is geworden.
Dat openluchtbad kende ik al veel langer. Ik heb er nog zwemmen geleerd. 's Morgens om zeven uur moest ik al aanwezig zijn om er les te krijgen van badmeester Leugemors. Dat was geen pretje. Dat lag niet aan de badmeester, maar vooral aan het erg koude water. Ik vermoed bovendien dat ik toen al niet hield van vroeg opstaan. Zwemmen kon ik overigens niet zo goed. Ik ben nooit verder gekomen dan diploma A en daarvoor moest ik ook nog herexamen doen. De reden was dat er in mijn schoolslag een onacceptabele afwijking naar links werd ontdekt. Lang onderwater blijven kon ik overigens wel, maar dat was niet zo belangrijk.
In de verte zie ik ook de spoorlijn naar Aalten, die hier een flinke bocht maakt. Ik heb wel eens horen zeggen dat het de scherpste bocht in een spoorlijn in Nederland is. De trein kan er daarom niet al te snel rijden, want anders vliegt die uit de bocht. Eén keer is dat toch gebeurd, maar niet omdat er te snel gereden werd. Bij de spoorwegovergang kwam in 1991 de trein in botsing met een vrachtwagen. De chauffeur heeft het ongeluk niet overleefd. Drie treinreizigers raakten lichtgewond.
