Ja, maar
Het valt in deze moderne wereld niet altijd mee om enthousiast te zijn over de genoegens van het leven. Pluk de dag, denk ik als ik opsta. Als het dan mooi weer is, stap ik op de fiets om een van mijn favoriete plekjes in het buitengebied op te zoeken. Na een korte wandeling zoek ik een nabijgelegen terrasje op, waar ik een fris en dorstlessend witbiertje bestel. Onbekommerd genieten, nergens aan denken, zeker niet aan alles wat nog moet gebeuren. Dat kan altijd morgen, of anders wel overmorgen.
Uiteraard schets ik een ideale dag, want de werkelijkheid is altijd weerbarstiger. Dat komt omdat er zoveel andere mensen zijn. Ik heb niets tegen ze, op een enkele uitzondering na. Ik vind veel mensen zelfs erg aardig. Waar ik niet meer van houd zijn de tegenwerpingen die meteen worden gemaakt als ik blij ben. "Ja, maar …", "Nou …", "Ik daarentegen …", "Jao, jao!", "Meen je dat nou?" en talloze varianten daarop. Nooit eens iets als "inderdaad" of "je hebt helemaal gelijk". In ons land moet eerst alles tegen gesproken worden. Zo maar erkennen dat het leven goed is, kan niet meer. Nederland is een land van klagers, zuurpruimen en onverdraagbare mensen geworden.
Zelf ben ik ook zo'n moppermens geweest. Dat mopperen deed ik twee weken geleden nog, toen de man, die de Tricotburen hebben ingehuurd om hun gazon te verzorgen, daar acht uur achtereen luid en duidelijk mee bezig was. Het was voor het eerst sinds lange tijd mooi weer, waardoor ik onder de kastanje al die boeiende gemeentelijke notities wilde lezen. De machineherrie dreef me naar binnen. Ik heb daarover uitgebreid geklaagd. Ik heb misschien zelfs wel gemene opmerkingen gemaakt. Ik geef nu toe dat ik dit niet had moeten doen, want grasmaaien moet. Ook ik zou dat met mooi weer doen.
Dat inzicht had ik onlangs nog niet. De ommekeer was een gesprek met een vriend, die heel vaak uren achtereen op zo'n minitractor zit, die de grassprietjes kort houdt. Hij vond altijd al dat ik teveel zeurde, maar legde me nog eens geduldig uit wat de schoonheid is van een goed verzorgd gazon. Aanvankelijk luisterde ik vol argwaan, maar opeens sloeg een flits in in mijn brein en begreep ik het. Ik kan me nu zelfs voorstellen dat je nog eens met nagelschaartje over een pas gemaaid gazon kruipt om hier en daar nog een enkel hinderlijk sprietje weg te knippen. Opeens begreep ik wat een perfect gazon is en waarom daarvoor te zorgen zoveel voldoening geeft.
Sindsdien begrijp ik dat alles altijd een andere kant heeft waarvoor je ook waardering kunt hebben. Als ik voortaan zeg dat het een heerlijke dag is om in het bos te wandelen, wil ik niet meer horen dat er teken zitten. Die teken zullen nuttig zijn. Als ik zeg dat het lekker fietsweer is, hoeft me niet gezegd te worden dat het stevige windje hinderlijk is. Wind is verfrissend. Als ik buiten zit, wil in niet horen dat het naar barbecue stinkt. Daar wordt vast een lekkere braadworst op gebraden. Mensen, hou op met al dat "ja, maar" en andere varianten. Geniet van het leven, elke dag weer. Laat kleine ergernissen dat plezier niet vergallen.