Krosenbrinkpad officieel in
gebruik genomen
Vervolg van de voorpagina
MISTE - Vrijdagmiddag werd het Krosenbrinkpad officieel in gebruik genomen.
Krosenbrink zweeft nog boven de es Het bord over Henk Krosenbrink staat ongeveer tegenover de boerderij aan de andere kant van de es, waar hij is geboren. Krosenbrink schreef gedichten, romans, hoorspelen, toneelstukken, verhalen en hij legde de streekgeschiedenis vast. Hij deed dat in het dialect en in het Nederlands. "Mijn vader zweeft hier nog ergens rond", zei zoon Erik. "Hij zou ontzettend genoten hebben." Hij vertelde wat zijn vader allemaal had meegenomen toen hij Miste verliet: "De taal, zijn vrouw, zijn gevoel voor naoberschap en menselijke verhoudingen en zijn respect voor alles wat groeit en bloeit." Het gedicht dat op het bord staat was er een uit zijn hart. "Hij vond het niet fijn dat houtwallen verdwenen." Toen Henk Krosenbrink acht jaar later terugkeerde naar Winterswijk bracht hij zijn vrouw en drie kinderen weer terug. En zijn taal. Erik Krosenbrink noemde de romans over de Wullinks, waarin hij alles wat hij in Miste heeft meegemaakt heeft beschreven. Zijn vader had Miste ontzettend gemist en heeft daarna veel voor de buurtschap gedaan, zoals zijn bijdragen voor het boek over 750 jaar Miste. Of het idee voor het Schrieverspad op het landgoed Kotmans.
Kennis van de geschiedenis belangrijk Wethouder Gert-Jan te Gronde sprak als voorzitter van de stichting WCL en ging in op het belang van het dialect. Hij had het van thuis niet meegekregen. "Leer eerst maar eens fatsoenlijk Nederlands praten", had zijn moeder gezegd. Omdat zijn vader altijd 'plat' tegen hem is blijven praten, kan hij het wel verstaan. Hij constateerde dat steeds minder mensen dialect spreken, terwijl het toch belangrijk is, ook omdat het een band geeft met het verleden. "Het is belangrijk dat Henk Krosenbrink er is geweest", zei Te Gronde. Hij heeft de verhalen uit het verleden opgetekend, die hem werden verteld. De band met het verleden moet er blijven om te begrijpen waarom het landschap is veranderd en minder kleinschalig is geworden. Kennis van de geschiedenis van het landschap en de ontwikkeling van de bevolking zijn belangrijk. "Onze jeugd heeft daar weinig oog voor en dat is zorgelijk." Te Gronde wil toekomstige generaties graag meer meegeven over het verleden. Misschien ligt er ook wel een taak voor WCL om het optekenen van verhalen en herinneringen van bewoners te stimuleren. Oral history wordt het wel genoemd. "Misschien moet er als eerste een prijsvraag komen om hier een mooi dialectwoord voor te zoeken."
De borden werden onthuld tijdens een korte fietstocht, de korte toespraken werden na afloop in Den Tappen gehouden. Henk Berenschot besloot de bijeenkomst. Met zichtbaar genoegen las hij het gedicht Ruilverkaveling voor. Het is een bijzonder gedicht, want in 1959 hadden nog niet veel mensen oog voor de minder gewenste veranderingen van het boerenland:
"Ik lepe veur 't letste deur den olden nes / en dacht an de tied, doo'k hier jonk was ewes / en plukken de nötten, dee stonnen langs 't paeken, / of ginge mongs zwömmen an de stöww' in de baeke / Den nes was noo anders, daor heeng dichten mot / En ne bulldozer groof mien herin'ring kapot. / Ne stoef-eke ston op den holtwal te zwiegen. / Maor de bulldozer grommen: "Ok di-j za'k wal kriegen". / Ik leep op de stop'le, in den mot hoaste verlaorne / En bun nog ne kaere ziene wegskes egoane. / Maor achter mi'j lachen de biele in 't holt. / Dat sloan van dee biele, 't maken mi'j kold. / 't Blif wal ne nes, maor ne ni'jen, ne kalen. / De wälle, unze nötten, slaot ze randverkant dale. / En al greuit der waer rogge en riept straks de aorn, / Wel göf ze uns trugge, dee vergangene jaorn?"