Vanaf een bankje
Langs de Bosweg
Door Bernhard Harfsterkamp
WINTERSWIJK – Deze week zit ik voor de veertigste keer op een bankje om te vertellen over wat ik zie of welke herinneringen de omgeving van deze plek in me oproept. Steeds vaker krijg ik suggesties voor een bankje waarop ik zeker eens moet gaan zitten. Ook nodigen mensen mij uit om er op een in hun tuin plaats te nemen. Dat wil ik graag eens doen op een mooie warme dag in de zomer, maar voorlopig beperk ik me nog maar even tot de bankjes langs de openbare wegen of in natuurgebieden en landgoederen. Op mijn lijstje staan er nog meer dan honderd, dus ik kan nog wel even door.
Ook op het bankje langs de Bosweg moest ik eens gaan zitten, werd mij bijna twee weken geleden geadviseerd. Zo'n tipgever wil dan graag dat ik iets opschrijf over wat hem of haar daar is opgevallen of heeft gestoord. Daarom ga ik daar meestal niet op in, want als het niet mijn eigen ergernissen zijn vind ik wel eens lastig er over te schrijven. "U heeft helemaal niets over de hondenpoep geschreven die overal in de buurt van uw laatste bankje lag", zei onlangs een mevrouw tegen me. Ik legde daarna geduldig uit dat mij die poep in het geheel niet was opgevallen. Zij kon het zich niet voorstellen.
Maar dit keer zie ik meteen waarop de tipgever mij wees: overal witte platte paaltjes langs het fietspad. Ik schat zo om de twee meter. Dat is inderdaad wel erg veel. Om de vier meter zou ook wel genoeg geweest zijn. Uiteraard is het handig om een fietspad langs een zandweg enigszins af te bakenen. Doe je dat niet dan is er een kans dat het pad geleidelijk aan onzichtbaar wordt en dat er nog slechts een brede zandweg over blijft. Op de paaltjes die ik voor me zie ben ik overigens om een andere reden niet zo verzot. Ze laten namelijk zien welk fietspad onnodig onherstelbaar is verbeterd.
De oude smalle fietspaadjes waren niet meer goed genoeg. Ze moesten verbreed en verstevigd worden, omdat de fietser van tegenwoordig meer comfort verwacht. De betonnen paaltjes met het inschrift VRIGA, dat herinnerde aan de organisatie die ooit al die fietspaden onderhield, zijn allemaal verwijderd. Daarmee verdween iets van het bijzondere karakter van deze zandwegen. Maar laat ik niet overdrijven, het belangrijkste blijft dat er nog steeds zoveel zandwegen in Winterswijk zijn. En de Bosweg is een van de fraaiste. Die begint in 't Woold nabij het Stortelersbos en loopt dan Miste in en eindigt daar waar ooit een klein hondenpension was.
Als ik naar links kijk zie ik nog een herinnering aan de januaristorm. Een van de eiken langs de weg is omgevallen. In het weiland ligt die nog niemand in de weg. Waarom juist deze vraag ik me dan meteen af. Het is tot nu toe een jaar van extreem weer. Eerst die storm en in februari en begin maart die extreme kou. Ik zit daarom ook niet heel erg lang op het bankje, want erg aangenaam is het er niet, zelfs niet in de fel schijnende zon. Als ik recht en rechts voor me over de weilanden heen kijk zie ik trouwens niet alleen het Stortelers liggen, maar ook een van die andere prachtige landgoederen in 't Woold, het Kreijl. De beide gebieden hebben gemeen dat de Stortelersbeek er door heen stroomt. Het is een van de fraaiste kleinere beken die door ons buitengebied stroomt. Ik zou alle pracht zonder problemen kunnen beschrijven, maar ik vind nog wel eens een bankje dat er dichter in de buurt ligt. Daarna zal ik er meer over vertellen.
