Het bankje naast boerderij Sieverdink. Foto: Bernhard Harfsterkamp
Foto:Vanaf een bankje
Tegenover een oude eik
Door Bernhard Harfsterkamp
WINTERSWIJK - Wat is een markante plek? Ligt die bij een oude boerderij? Of bij een rijksmonument of een slingerende beek? Dit keer had ik een andere in gedachte. Ik zag de oudste boom van het Winterswijkse buitengebied voor me en fietste daar naar toe. Daar moet vast en zeker een bankje staan, dacht ik. Dat klopte. Het meest voorkomende soort bankje in deze serie stond er langs de Sieverdinkweg, maar ik vond een uniek exemplaar langs de Bothoekweg.
Die oudste eik staat in de Brinkheurne tegenover boerderij Sieverdink. Ik noem die altijd de eik van Nijenhuis, omdat daar heel lang mevrouw Johanna Gesiena Nijenhuis-Beskers woonde. Zij is in natuurkringen befaamd, want zij nam in Winterswijk als eerste de bonte vliegenvanger waar. Maar zij deed veel meer vogelwaarnemingen en daarom werd in het boekje dat ter gelegenheid van het 30 jarig bestaan van de Vogelwerkgroep verscheen terecht aandacht aan haar besteed. "Zij is een goed vogelkenner en een buitengewoon liefhebster van de vogels", schreef Jan P. Strijbos, een bekend vogelonderzoeker en natuurschrijver.
Het bankje waarop ik plaats neem, direct naast de boerderij, is een van de fraaiste die ik tot nu toe heb gezien. Het staat onder een van ijzerdraad gemaakte boog, die helemaal begroeid is met klimop. Een prieeltje noem ik dat. Erin is een boomstam geplaatst, waarop twee stoeltjes zijn bevestigd. De een is geel, de ander is blauw. Als je er op zit, staat de oude eik recht tegenover je. Het blijft een imposant exemplaar. Het is altijd mooi wanneer een boom de ruimte krijgt. Dan kan die de kroon volledig ontplooien. Er zouden meer plekken moeten zijn waar de karakteristieke bomen van Winterswijk zich in hun volle pracht kunnen laten zien.
Rechts naast het bankje valt me een andere bijzondere Winterswijkse soort op. Het is een mispel, een struik die in mei bloeit met fraaie witte bloemen en in de herfst bruine vruchten krijgt, die een lekkernij zijn. Maar daarvoor moeten ze eerst wat rot worden. Aan de struik kan ik maar één mispel ontdekken. Heeft deze vruchtboom ook net als de appel last gehad van de late nachtvorst? Terwijl ik daarover nadenk word ik aangesproken door de bewoner van Sieverdink. Hij vindt het bijzonder dat mij de mispel is opgevallen. "Een echte kenner", zegt hij.
We hebben elkaar eerder ontmoet. Hij is wel eens mee geweest met een van mijn rondleidingen en ik trof hem ook bij een bijeenkomst die de gemeente voor nieuwe inwoners organiseerde. Hij is de kleinzoon van mevrouw Nijenhuis. Hendrik van Prooije is nu verantwoordelijk voor het landgoed Sieverdink, waar nog steeds veel vogelhuisjes hangen. Zijn oma begon er mee en controleerde ze altijd nauwgezet. Het bankje is geplaatst op 22 maart 2014. "Op de verjaardag van mijn vrouw", vertelt hij. Zij had zo'n met klimop begroeid prieeltje elders gezien met daaronder de gekleurde afvalcontainers. Dat wilde zij ook, maar de containers kwamen er niet onder. Het werd een bankje.
Het bankje is daarna snel populair geworden. Langs Sieverdink komen vele wandelaars en fietsers en die nemen regelmatig plaats op dat bankje. Op een gegeven moment is Hendrik van Prooije foto's gaan maken van de bankzitters, want hij is vaak genoeg in de buurt om dat te doen. "Ik heb inmiddels zo'n 600 mensen gefotografeerd, die er zijn gaan zitten." Die mensen komen uit allerlei landen uit de hele wereld. "Ik sprak ook eens een man, die een beetje boos was dat er tegenover het bankje niet iets stond waarop het fototoestel gezet kon worden." Blijkbaar willen mensen zich op dit aardige plekje met de zelfontspanner fotograferen. Van Prooije heeft er daarna voor gezorgd. Tegenover het bankje staat nu een paaltje met daar bovenop een geelblauwe pijl, waarop een fototoestel gezet kan worden. Van Prooije wil van al die foto's een keer een mooi collage maken. Ook deze bankjeszitter zou daar in kunnen opduiken, want ik mocht poseren.
"Hoe oud denk je dat de eik is", vraagt hij aan mij. Ruim 400 jaar, zeg ik, want dat beweer ik al jaren. Maar dat klopt niet. "Sinds 1972 meet ik de omvang van de stam op. Toen was het 5,2 meter. Nu is het 5,99 meter. Als je dan gaat terug tellen kom ik op 250 jaar." Ook een boomchirurg schat de boom op die leeftijd. De eik heeft ooit in een houtwal gestaan. Een overgrootvader heeft die wal weggehaald, maar vond de eik zo mooi, dat die gespaard bleef. Sindsdien heeft de eik ruimte gekregen om naar alle kanten uit te kunnen groeien. Maar er was ook wel eens tegenslag. In 1975 sloeg de bliksem in. Dat kostte een flinke tak. Aan de schors is het nog steeds te zien, maar de eik lis nog in goede conditie. En Van Prooije zal er zeker alles voor doen om de eik nog veel ouder te laten worden. Dat is mij wel duidelijk geworden. Hij koestert het landgoed Sieverdink, daarbij geïnspireerd door zijn oma.
