Een bankje van een ouder type aan de Ratumseweg. Foto: Bernhard Harfsterkamp
Foto:Vanaf een bankje
Langs de Ratumseweg
Door Bernhard Harfsterkamp
WINTERSWIJK - Het was even zoeken naar een bankje langs de Ratumseweg. In sommige delen van Winterswijk kom je ze veel tegen, in dit deel van Ratum aanzienlijk minder. Fietsende vanaf de bebouwde kom kwam ik het eerste bankje pas tegen in de kern van Ratum. Naast een van de voormalige grootste zwerfkeien van Winterswijk. Het derde bankje stond bij het boerderijterras van melkveehouderij Te Selle, daar waar het verharde deel van de Ratumseweg ophoudt. Ik koos voor het tweede bankje, dichtbij de kruising met de Illebergdiek en het zandwegdeel van de Rotweg. Maar als de gemeente nog een bankje over heeft? Tegenover het 90 jaar oude hertenkamp van Boeijink bijvoorbeeld.
Het bankje van een ouder type staat naast een woning, die lang geleden een winkeltje bevatte. Als ik op pad was in Ratum heb ik daar regelmatig een ijsje of een koek gekocht. Het is een van de grootste veranderingen van onze samenleving: het verdwijnen van alle kleine winkels. In de jaren 60 en 70 kwam je overal rondom Winterswijk bakkers en kruideniers tegen. Als je dan een dagje ging fietsen werd je niet gedwongen om een overlevingspakket mee te nemen. Wanneer je zin kreeg kon je altijd wel ergens onderweg terecht voor een versnapering.
Na een periode waarin je onderweg niets kon nuttigen is er enige verbetering opgetreden, want er zijn tegenwoordig terrasjes bij boeren en wijngaarden. De winkeltjes waren me liever. Je kon er van alles kopen. Dit winkeltje is van 'mijn tante Dienie Colstee-te Lintum' geweest, meldde Willy Kuenen mij. "Goed compleet en erg behulpzaam winkeltje." Ik vermoed dat het geleken heeft op het kruidenierswinkeltje bij mij op de hoek. Dat was zo'n tien vierkante meter groot, maar ik stond er altijd versteld van hoeveel verschillende producten Tante Lensink er te voorschijn kon toveren. Hier zal dat niet anders zijn geweest, maar ik heb het nooit uitgeprobeerd. Ik kwam er alleen als ik met natuurvrienden in het nabijgelegen Tenkinkbos was geweest.
Heen fietsten we meestal over de Ratumseweg. Terug namen we de Rotweg die ik in de verte tussen de bomen door zie liggen. Het eerste deel is vooral in de herfst fraai vanwege de verkleurende bladeren. Als ik naar rechts kijk zie ik hoge bouwlanden, de essen, liggen. Even staan er dan geen bomen langs de Ratumseweg. Een akker zie ik niet meer op de hoge es. Het is allemaal grasland geworden. Ik vermoed dat het bij het Scholtenhuis hoort, waarvan ik de statige boerderij net niet in de verte kan zien liggen. Het is een scholte, die al in documenten van de 16de eeuw opduikt. Het oude huis is afgebrand, zodat het nieuwe huis er "modern" uitziet.
Achter me, niet ver weg van het bankje, stroomt de Ratumsebeek. In de jaren negentig van de vorige eeuw ben ik er met de gemeenteraad op bezoek geweest. Daar lag toen een autokerkhof met stapels autowrakken. Naast een waardevolle beek was dat niet zo handig, want dit stamde nog uit een tijd waarin er nog geen vloeistofdichte vloeren en andere maatregelen verplicht waren om te voorkomen dat het milieu werd vervuild met olie en andere kwalijke stoffen. Niet lang daarna werd de oud ijzerverzameling gesaneerd. Gelukkig maar, want een van de weinige ongerechtigheden in het fraaie kleinschalige Ratumse landschap kon zodoende verwijderd worden.
