Het bankje aan de Weerkampweg in Meddo. Foto: Bernhard Harfsterkamp
Foto:Vanaf een bankje
Tussen Groenloseweg en Morskersdriehuisweg
Door Bernhard Harfsterkamp
WINTERSWIJK – Er zijn van die tussendoorweggetjes waar maar weinig mensen weet van hebben. Je moet er toevallig een keer over heen komen om te ontdekken dat er nog onbekende fraaie hoekjes te vinden zijn in het Winterswijkse buitengebied. Neem de Weerkampweg in Meddo, een zijweg van de Groenloseweg. Ogenschijnlijk loopt die naar twee boerderijen en daarom fiets je die niet snel in. Toch begint bij de boerderijen juist een aantrekkelijk fietspad.
Naast het fietspad ligt ook nog een speciale weg voor koetsen, die worden voortgetrokken door een of meerdere paarden. Bij het bankje waarop ik heb plaatsgenomen is weinig meer van het koetsjespad te zien. Het pad gaat er bovendien over in een iets bredere klinkerweg die bij boerderij Jonkers zal uitkomen. Tijdens de laatste fase van de ruilverkaveling Winterswijk-West zijn er veel weggetjes aangelegd voor de paardenliefhebber. De koetsier kan daardoor regelmatig een idyllisch vervolg van zijn route kiezen. Of het toeval is weet ik niet, maar in de omgeving van het bankje zie ik veel paarden in de weilanden staan. Koeien zie ik er nauwelijks.
Langs het weggetje staan veel bomen, als singel, maar ook als houtwal met veel bramen en andere struiken. Hier en daar nemen de bomen meer ruimte in en mogen we het een bosje noemen. Ik bevind me in een deel van Meddo, waar je nog wat meer kunt herkennen van het kleinschalige oude hoevenlandschap dat geleidelijk aan sinds de Middeleeuwen is ontstaan. Voor het grootste deel van Meddo geldt dit niet. Dat is veel opener dan Woold en Ratum. Toch vind ik de weilanden en akkers om me heen behoorlijk groot. Vanaf het bankje kan ik wel een kilometer ver weg kijken. Ik zie zelfs de bomen die de Groenlose Slinge begeleiden.
Het is nauwelijks te zien, maar voor me stroomt een beekje. Het loopt even naast het weggetje om voor het maïsveld in de verte linksaf te slaan. Het is de Leurdijksbeek, die pas vele kilometers verderop nabij de Beerninkweg in de Groenlose Slinge stroomt. Wat lang geleden een slingerend beekje was ziet er hier overal uit als een typische waterschapssloot: met keurige schuine kanten en aan beide kanten een smal maaipad. De Leurdijksbeek begint net achter de sportvelden van Jaspers te stromen en loopt ongeveer vijf kilometer lang ten zuiden van de Groenlose Slinge.
Wijlen Bouke ten Brinke, die in de jaren negentig succesvol zorgde dat landbouw, recreatie en natuur konden profiteren van de ruilverkaveling, wilde deze Leurdijksbeek natuurlijker maken. Hij wilde dat het relatief schone water van de Ratumsebeek niet meer samenvloeide met de Whemerbeek. Beide beide beken gaan verder als Groenlose Slinge, waarin 50 meter verderop ook nog eens het te voedselrijke afvalwater van de waterzuivering stroomt. De meeste planten en dieren houden niet van een overdaad aan nitraten en fosfaten. Daarom was het een heel goed idee om het schone water van de Ratumsebeek verder te laten stromen door de bedding van de Leurdijksbeek. Daarvoor zou de beek bij Ravenhorst met een aquaduct met de andere beek worden verbonden. Het plan is helaas niet doorgegaan. Hier voor me had dan geen sloot gelegen, maar een echte beek met veel meer natuurwaarden. Het is jammer dat Ten Brinke dit mooie plan niet heeft kunnen realiseren. Maar het aardige fietspad en koetsjespad komen ook uit zijn koker.
