Eendracht: familievereniging met mix van gezelligheid en prestatie
Muziekvereniging bestaat op 10 juli tachtig jaar
Door Bart Kraan
WINTERSWIJK - Een vereniging die een aantal families in de genen zit, omdat diverse generaties er spelen dan wel hebben gespeeld. Zelfs de combinatie grootvader en kleinkind is er niet uitzonderlijk. Een club ook waar de leden gezelligheid vinden, maar waar ze eveneens dienen te presteren. Dat gaat op voor de Christelijke Muziekvereniging Eendracht die op zondag 10 juli tachtig jaar bestaat.
Dat jubileum viert Eendracht op bescheiden wijze, want alleen in eigen kring. "Er wordt dus geen receptie of feest voor genodigden gehouden'', zo geeft voorzitter Christine Sloetjes aan. "Omstreeks 10 juli hebben we onze seizoensafsluiting, dan vieren we het intern. Maar we vinden dat we het aan onze voorvaderen en de families van de oprichters verplicht zijn er voor de buitenwacht aandacht aan te besteden. Vandaar dat we het er toch wel over willen hebben. En we hebben veel jubilarissen. Wim Hietkamp is zestig jaar lid, is ook erelid, terwijl Ben Lieverdink, Siny Kruisselbrink, Alie Mennink en Aline Nijman vijftig jaar bij de vereniging zijn. Voor hen is het ook wel leuk dat er aandacht aan het jubileum besteed wordt en dat ze iets over de vereniging kunnen vertellen.''
Is Eendracht al lang gehuisvest in de kom van Winterswijk, weliswaar op diverse locaties, de vereniging heeft haar 'roots' op de Emmaschool in Henxel. Omdat er geen eigen muziekvereniging bestond, was Henxel tijdens de volksfeest voor wat betreft de muziek afhankelijk van muzikanten uit het Duitse Vreden. Die konden echter het Wilhelmus niet spelen en waren ook niet in staat aan het eind van het volksfeest de samenzang te begeleiden. Daar hadden Jan Hietkamp (de vader van Wim Hietkamp en Siny Kruisselbrink), Hendrik Obelink, Hendrik te Winkel en Herman Lieverdink op een gegeven moment genoeg van. "Dus richtten ze een eigen vereniging op'', aldus Aline Nijman. De jonge vereniging kwam aan instrumenten door het instrumentarium van het in oktober 1930 opgeheven Christelijke Fanfarekorps Excelsior (niet te verwarren met de huidige muziekvereniging Excelsior) te kopen, waarna onder leiding van dirigent Krauze kon worden worden begonnen met repetities en concerten. Die vonden in eerste instantie plaats in de Emmaschool. "Als er gespeeld moest worden, werden eerst de banken en stoelen uit de school gehaald'', vertelt Hietkamp. "We hadden een eigen podium, dat was opgeslagen achter het kolenhok.''
Nadien verhuisde Eendracht naar verenigingsgebouw Marijke dat achter de school was gebouwd, maar uiteindelijk werd Winterswijk het domicilie van Eendracht, dat gebruik maakte van onder meer het later afgebrande Fides et Concordia aan de Stationsstraat (waar nu het gemeentekantoor staat), zalencentrum Nijenhuis, café Flora, de Zonnebrinkkerk en sociëteit De Eendracht. "We hebben werkelijk overal gezeten, we leken wel vluchtelingen'', aldus Hietkamp glimlachend. Toen sociëteit De Eendracht failliet ging, verhuisde Eendracht naar haar huidige onderkomen in De Klephoorn aan de Laan van Hilbelink. "Dat moesten we hals over kop huren en verbouwen, we zijn er in januari 1999 in getrokken'', vertelt Ben Lieverdink. Met een glimlach: "Van asielzoekers werden we statushouders.''
Mag Eendracht dan een behoorlijke zwerftocht hebben afgelegd, het karakter van de vereniging is in al die jaren hetzelfde gebleven. Eendracht is nog altijd een familievereniging, waar sommige families nu worden vertegenwoordigd door de vierde generatie en vaders hun kinderen en kinderen hun broers of zussen ertoe hebben geïnspireerd lid te worden. "Ik ben bij Eendracht gekomen dankzij mij broers Ap en Henk Bruntink", vertelt Alie Mennink. "Mijn vader Evert Eeltink (erelid van Eendracht, BK) was veertig jaar lid, zodoende ben ik bij de vereniging terecht gekomen'', aldus Nijman. En Lieverdink werd lid van Eendracht mede dankzij zijn vader Wim, die zestig jaar lid was en vanwege zijn inspanningen voor 'zijn' vereniging werd beloond met het erelidmaatschap.
Dat veel leden langdurig bij Eendracht betrokken zijn, is volgens voorzitter Sloetjes kenmerkend. "Dat geldt niet alleen voor onze muziekvereniging, maar ook voor andere. Want je kunt langer muziek maken dan bijvoorbeeld voetballen.''
Omdat het mogelijk is om langer muziek te maken, spelen niet zelden leden van diverse generaties samen. Ook bij Eendracht. "De inmiddels overleden Jan Mengers werd vlak na de oprichting lid en was zeventig jaar bij de vereniging betrokken, hij heeft nog nog met zijn kleinzoon Eef gespeeld'', zo noemt Hietkamp een voorbeeld.
Hoewel de verschillen in leeftijd dus groot kunnen zijn, is er volgens Sloetjes bij Eendracht sprake van een grote onderlinge verbondenheid. De leden kunnen doorgaans uitstekend met elkaar overweg. "De leden, ongeacht leeftijd of achtergrond, mixen snel'', aldus Sloetjes. Nijman: ,,De leerlingen worden ook bij de hand genomen door oudere leden, die dan fungeren als mentor. Dat bevordert ook de onderlinge binding. En dan gaat het niet alleen om de muziek, de ouderen praten met de jongeren ook over onder meer hun bezoeken aan de tandarts of examens.''
Eendracht is tachtig jaar geleden begonnen als een fanfarekorps van slechts twaalf leden en is intussen uitgegroeid tot een vereniging van ongeveer 120 muzikanten, inclusief Musickids De Notenbende, de Orkestklas en Unity. In die orkesten worden muzikanten, naast hun opleiding op muziekschool Boogie Woogie, intern voorbereid op het spelen in de fanfare. Er is nu dus sprake van een gedegen opleiding, die veel beter is dan de manier waarop Hietkamp, Kruisselbrink, Lieverdink, Mennink en Nijman werden voor het 'grote' orkest. Zij kregen eerst 'nootjesles' op de blokfluit, waarna de dirigent, die tevens muziekles gaf, hen een instrument in de handen drukte. "Je moest dan kijken of je er geluid uit kreeg'', aldus Lieverdink. "Dan werd je tussen de muzikanten gezet en moest je spelen. Vaak kwamen nieuwelingen naast ervaren muzikanten te zitten, die hen dan begeleidden.''
Nu is er sprake van een echte opbouw. Daarbij wordt al meteen, zowel op muziekschool Boogie Woogie als bij de opleidingsorkesten, aandacht besteed aan samenspel. Daar waar de oudere garde de eerste jaren van de opleiding alleen diende te spelen. "Ze gaan nu zo snel mogelijk samen spelen, zo houd je kinderen ook enthousiast. Voorheen haakten heel veel kinderen af omdat ze heel lang alleen moesten spelen'', aldus Lieverdink. "Daarom is het bewonderenswaardig dat deze mensen zo lang lid zijn gebleven, ze hebben heel veel doorzettingsvermogen getoond'', zo voegt Sloetjes toe. Ander verschil met vroeger is dat jonge muzikanten hun eigen instrument mogen kiezen.
Eendracht speelt in de eerste divisie, in de wereld van de fanfaremuziek na de concertdivisie het op een na hoogste amateurniveau. Maar daar gaat het bij de vereniging niet om. Natuurlijk wil Eendracht presteren, maar gezelligheid speelt ook een belangrijke rol, zo geeft Sloetjes aan. "We willen een mix van gezelligheid en prestatie. Bij prestatie gaat het dan niet eens om het niveau, maar wel dat we op diverse vlakken aansprekende concerten kunnen geven. We hebben in 2014 The Armed Man (project waarbij ook een koor en zangsolisten werden ingezet, BK) uitgevoerd, maar spelen ook voor de PCOB.''
fotobijschrift: Ben Lieverdink, Alie Mennink, Aline Nijman, Siny Kruisselbrink, Wim Hietkamp en Christine Sloetjes (v.l.n.r.) voor De Klephoorn, het onderkomen van Eendracht (foto: Bart Kraan).
