Vanaf een bankje

Bij ‘t Timpkenpoeltje

Binnen de bebouwde kom zijn er steeds meer plasjes, poelen en vijvers. Die raken begroeid en zijn interessant voor insecten, amfibieën en vogels. De natuur die er gekomen is, is een welkome bijvangst, want de plasjes zijn aangelegd om regenwater op te vangen.

Bij een van die retentievijvers, zoals ze vaak worden genoemd, staat het bankje waarop ik zit. Deze vijver heeft zelfs een naam en wordt ’t Timpkenpoeltje genoemd. De achtergrond van die naam ken ik niet, maar zal ongetwijfeld met deze buurt aan de Wooldseweg te maken hebben. Met retentie wordt vasthouden van water bedoeld. Dat voorkomt dat regendruppels in snelle vaart via sloten en beken richting Oude IJssel afgevoerd worden.

De reden dat er meer van deze waterpartijen zijn is de aanleg op vele plekken van een gescheiden rioolstelstel. Regenwater wordt gescheiden van afvalwater van huishoudens, zodat het niet meer richting rioolwaterzuivering gaat. Het moet dan naar een andere plek toe. Voordeel daarvan is dat de riooloverstorten niet vaak meer overlopen, wanneer het rioolstelsel het water even niet meer aankan. Gevolg minder rotzooi in de beken.

Op het bankje denk ik er nauwelijks aan, want ik zie mezelf als schooljongen op het terrein voor me. Dat was nog niet afgegraven. Het was de plek van schooltuintjes. Kinderen van alle Winterswijkse basisscholen konden ernaar toe. Ze kregen elk een tuintje van minder dan tien vierkante meter. Dat vierkantje verdeelden ze in negen delen Op elk deel werden groenten en bloemen ingezaaid.

Eén jaar heb ik zo’n tuintje gehad. Alle kinderen hadden een begeleider, in mijn ogen oude mannen, die precies wisten hoe je bloemen en groenten moest kweken. Zij gaven nuttige aanwijzingen. Ze hielden de tuintjes bovendien voor je bij, als je op vakantie was, want tuinieren gaat altijd door. Een half jaar lang, vanaf het voorjaar tot in de herfst, ben ik elke week geweest. Het was leuk om groenten en bloemen mee naar huis te kunnen nemen. Ikk kan niet zeggen dat ik enthousiast was geworden om zelf leen moestuin te willen onderhouden. Al snel bleek dat ik liever in het buitengebied overal kwam.

Er was altijd bewondering voor mensen als mijn moeder die een moestuin en bloementuin jarenlang hebben onderhouden. Het is echter goed om jonge kinderen met zo’n moes- en bloementuin kennis te laten maken. Helaas zijn de schooltuinen er niet meer. Er zijn tegenwoordig wel andere mogelijkheden voor een kennismaking.

Bernhard Harfsterkamp