‘Ik ben een adoptiekind, toch vonden ze mij op mijn vader lijken’

ACHTERHOEK - In Veur de Draod beantwoorden Bekende Achterhoekers stellingen. Wie antwoordt legt zijn ziel bloot. In deze aflevering dé topauteur in thrillers van de regio: Corine Hartman (59) uit Lichtenvoorde.

Door André Valkeman

1) Mijn mentale bui is:
“Het blijft toch altijd wel bijzonder als een nieuw boek het levenslicht ziet, en ik het in handen heb. Ik ben erg blij met De vrouw die vergat te leven, en hoop dat pers en lezers het boek ook omarmen. Geluk overheerst, omdat ik mijn dagen mag vullen met verhalen vertellen.”

2) Ik lijk het meest op mien va/mo:
“Als adoptiekind heb ik geen genetische band met mijn pleegouders. Ik vind het grappig dat mensen die dat niet wisten, weleens zeiden dat ik op mijn vader lijk, ik denk vanwege de blauwe ogen en een gezonde, bolle toet die we destijds gemeen hadden. En als ik even meer kijk naar nurture dan nature, denk ik ook innerlijk meer op hem te lijken. Groot liefhebber van lezen en lekker eten, nogal introvert, wars van oppervlakkigheid en gevoelig voor stemmingen.”

3) Dit is mijn grootste angst:
“Spinnen! Als de dood ben ik voor die dikke, zwarte exemplaren die ineens over de vloer of muur rennen. Brr. Verder goddank geen ernstige stoornissen of angsten. Afkloppen.’’

4) Na de dood is er:
“Er is in mijn beleving niets, zoals er ook voor mijn geboorte niets was. Earth to earth, ashes to ashes and dust to dust… het maakt het leven des te waardevoller. Ik heb ooit op het randje van de dood gelegen, had afscheid genomen van mijn partner. En het was goed. Het heeft mijn angst voor de dood weggenomen, voor zover ik die al had.

De zingeving vind ik in verhalen schrijven over onderwerpen die me aan het hart gaan, universele thema’s als liefde en de dood, maar ook ontwikkelingen om ons heen, om ze te verpakken in kleine verhalen over mensen zoals jij en ik.”

5) Wie een thriller schrijft heeft een duistere geest:
“Hm… ja, misschien heb ik wel een duistere kant, zou iedereen die niet hebben? Ik ben ervan overtuigd dat iedereen in staat is tot moord, als de wanhoop, angst of woede maar groot genoeg is, of als de dag maar slecht genoeg verloopt. Maar ik denk dat inlevingsvermogen belangrijker is voor geloofwaardige personages en gebeurtenissen. In De vrouw die vergat te leven valt het overigens mee met het duistere… het is een cosy crime verhaal, een moderne Agatha Christie’s Miss Marple in de Achterhoek, met een gezellig moordmysterie.” 

6) Ik kan buiten de Achterhoek wonen:
“Alles kan, aan zee wonen lijkt me ook wel mooi, maar ik voel me hier gelukkig, ik hou erg van de ruimte en de rust, van de natuur. Binnen enkele minuten ben ik in het bos om met mijn hond te wandelen en vaak kom ik dan niemand tegen, heerlijk; omringd door personages en peinzend over een plot, voel ik me een bevoorrecht mens.”

7) Hierom huilde ik voor het laatst:
“Dat moet de uitvaart van een kennis zijn geweest, niet iemand met wie ik close was, maar draai een beetje pakkende muziek op zo’n bijeenkomst en daar ga ik... dan denk ik aan de dood van vrienden, familie, komen herinneringen boven, en tja… kom maar door met de tissues.”

8) De mens is monogaam:
“Het feit is hoe dan ook dat relaties gemiddeld korter duren dan vroeger. Ik vind het belangrijk om elkaar te blijven verrassen en om elkaar vrijheid te gunnen in persoonlijke ontwikkeling. Eén partner vind ik wel genoeg, het lijkt me ingewikkeld en tijdrovend om nog een relatie te onderhouden. Ik zou het verdrietig vinden als mijn partner of ik zo verliefd zouden worden op een ander dat onze relatie voorbij is, maar ik maak me allang geen zorgen meer over dingen die misschien kunnen gebeuren.”

9) Mensen met een accent zijn:
“Iedereen moet vooral zichzelf kunnen zijn en als dat inclusief een accent is, geen probleem. Voor een tv-programma als het journaal vind ik het prettig dat er ABN wordt gesproken, zodat een accent niet afleidt. Het gaat dan om de boodschap, niet om de verteller.”

10) Dit komt er op mijn grafsteen:
“Het wordt cremeren, dacht ik altijd, maar met voortschrijdend inzicht over milieuaspecten overweeg ik een natuurbegraafplaats. En terugkomend op het dialect, een passend levensmotto: Geniet, veur-ie ‘t wet is ‘t ow tied!