Ans Lopulissa staat na haar afscheid nog voor de klas
Onderwijs‘Je wilt iets meegeven voor de rest van hun leven’
Door Sis Huiskamp
WINTERSWIJK - Omdat de ouders van Ans Lopulissa-Braam druk waren in de bloemenzaak nam haar oma Moo Vaartjes een belangrijk deel van de opvoeding op zich. Zij gaf haar kleindochter eens pen en papier en vroeg haar iets moois te schrijven. Dat deed ze en oma zei: “Ie mot later moar juffrouw worden!” Ans is op 7 februari zeventig geworden. Ze ging inderdaad het onderwijs in en geeft nog steeds drie ochtenden per week Nederlands op het Gerrit Komrij College in Winterswijk.
Haar opleiding begon met de kleuterkweek. “Daar heb ik geleerd om met groepen te werken en overzicht te houden. Ik heb er mijn hele carrière profijt van gehad”, vertelt Ans. Later behaalde ze haar MO-A akte en gaf ze les op de Driemark. Nog veel later, ze was 48, behaalde ze ook MO-B. In 1983 begon Ans met de begeleiding van kinderen met dyslexie. “Ik was de eerste docent die voor die specialisatie een cursus volgde en ermee van start ging”, vertelt Ans. Ze is deze taak al die jaren met plezier blijven vervullen, zowel op De Driemark, waar ze na de RSG Hameland werkte, als op het Gerrit Komrij College. Een moeder, van wie de zoon met dyslexie begeleiding van Ans had gekregen, zei: ‘Kijk eens hoe goed hij het nu doet. Dat komt door jouw bijlessen’. Zoiets is mooi om te horen.”
Naast de lessen Nederlands die ze gaf en de speciale aandacht die kinderen met dyslexie kregen, deed Ans ook jarenlang mee aan de cabaretavonden op de Driemark. “Dat waren hoogtepunten; iedereen deed mee. De samenwerking tijdens de voorbereiding van zo’n cabaretavond was geweldig. Om de leerlingen zo mee te maken was heel bijzonder, mooie momenten. Je ontdekt als docent veel meer hoe de kinderen als persoon zijn. Na de fusie met de locatie Prins Hendrikstraat en andere scholen voor voortgezet onderwijs stopten die avonden helaas.” Er waren nog meer hoogtepunten. Ans: “De Komrijdagen, waarop ik als lady-speaker mocht optreden en bekende auteurs een lezing gaven op school, waren heel leuk. Kees van Kooten, Jan Mulder, André Keuper, Joost Prinsen. Ze kwamen allemaal naar Winterswijk en dat bewees dat Komrij een fenomeen was.”
In september 2017 ging Ans met vervroegd pensioen. Dat duurde niet lang. Een maand later was ze alweer terug omdat er behoefte was aan een invaller. “Dat invallen duurde een jaar”, vertelt Ans. Men vroeg haar daarna nog twee keer om terug te komen en daarom staat ze nu nog steeds voor de klas en het bevalt haar nog goed. “Natuurlijk heb ik voor mijn pensioen weleens gedacht ‘oh, hoe lang moet ik nog?’ maar ik realiseerde me dat ik het ook heel fijn vond. Ik mag dit doen. En toen ik afscheid nam sloeg de twijfel al toe en vroeg ik me af of ik de juiste beslissing had genomen. Het contact met de collega’s, de uitdaging om voor een groep kinderen te staan die je iets wilt bijbrengen. Ze houden je scherp. Dat is wat het zo leuk maakt.”
“Als leerlingen vragen waarom ze grammatica moeten leren, zeg ik ‘als jij later een baan wil vinden en geld verdienen om een huis of een auto te kopen dan moet je een goede mail kunnen schrijven. Anders gaat jouw sollicitatie zo de prullenbak in.’” Aan de andere kant zijn er ook oud-leerlingen die nu collega-docent zijn geworden. Ans heeft een oud-leerling gehad die later haar stagiaire werd en zei: ‘door de manier waarop jij lesgaf vond ik het een mooi vak en ben ik Nederlands gaan studeren.’
Ans kan terugkijken op een fijne tijd als docent Nederlands. “Er is veel veranderd. Het schoonschrift bestaat niet meer; veel kinderen schrijven onleesbaar. Spreekwoorden en uitdrukkingen kennen ze niet en lezen is ook een probleem geworden. Dat is erg jammer. Maar ze moeten nog steeds boeken lezen en er zit veel creativiteit in de PowerPoint-verslagen die ze maken. Dat levert mooie resultaten op. Het digitaal lesgeven in coronatijd was ook bijzonder. In die periode wist ik precies wat elke leerling deed. Ik kende van iedereen de inhoud van zijn of haar schrift, omdat ze een foto van het huiswerk in Magister naar mij moesten mailen. Tijdens de persoonlijke contactmomenten in Teams vertelden ze vaak meer dan in de klas. Dat zijn allemaal unieke ervaringen die bij het afstandsonderwijs horen.”
“Weet je, als je zo lang voor de klas staat en ouder wordt, is lesgeven niet meer alleen je vak. Je wilt ze iets meegeven voor de rest van hun leven. Dat vind ik prachtig.”
