Geflankeerd door Manschotters en oud-Manschotters staat Anke dit keer bescheiden op de vóórgrond. Foto: Clemens Bielen
Geflankeerd door Manschotters en oud-Manschotters staat Anke dit keer bescheiden op de vóórgrond. Foto: Clemens Bielen

Doktersassistente Anke Kuperus in het zonnetje gezet bij afscheid

Maatschappij

WINTERSWIJK - Het gezicht van huisartsenpraktijk ’t Manschot, doktersassistente Anke Kuperus, neemt na bijna 47 jaar trouwe dienst haar eigen agenda ter hand. Het zal even wennen zijn voor de patiënten, die het vertrouwde gezicht van het Manschot niet achter de balie zullen zien zitten. Na 47 jaar gaat Anke met vervroegd pensioen. 

Door Clemens Bielen

Anke was nog maar zestien jaar oud, toen zij bij dokter Bijlsma en opvolger, dokter Maarleveld, begon. Zij weet nog precies wanneer dat was: op 20 april de eerste dinsdag na Pasen aan de Roelvinkstraat. Het huis is afgebroken en de grond maakt nu onderdeel uit van het ‘Notarispark’. Het huis mag dan zijn weggevaagd, de herinneringen staan nog goed in het geheugen van Anke gegrift. Het vak bestond toen voor een groot gedeelte uit administratie en planning en de werkzaamheden, die ze toen verrichtte, zijn niet te vergelijken met nu. Dokter Maarleveld memoreert nog even, dat ze af en toe ook nog als kinderoppas fungeerde: “Dat deed je voortreffelijk en gezellig.”

Het takenpakket van een doktersassistente heeft door de jaren heen een uitbreiding en verdieping ondergaan, waar Anke moeiteloos in meeging. Ook al heeft ze van de marktwerking de voordelen nooit ingezien.

Anke over haar eerste half jaar: “De spuiten en naalden werden op verzoek van dokter Bijlsma gesteriliseerd in een pannetje met kokend water. Met het onderzoeken van de urine op suikerziekte is het een keer misgegaan”, vertelt ze. “De urine ging in een reageerbuisje; daar werden Fehling A en B aan toegevoegd en het mengsel werd boven een bunsenbrander verhit. Als het mengsel ging verkleuren, had de patiënt suikerziekte. Het reageerbuisje moest wel goed in beweging blijven, anders knalde het eruit.” Dat overkwam haar dus één van de eerste keren. De details houdt ze verder voor zich

‘Mot den dat doon?’
Toen in 1976 dokter Maarleveld de praktijk overnam, werden haar taken snel uitgebreid. “Ik heb veel van hem geleerd. Het ‘pannetje’ werd afgeschaft en voor het urineonderzoek kwam er een eenvoudig stripje.” Voor het inleveren van de urine is tegenwoordig het flesje met de rode dop de standaard. Anke heeft heel wat originele oplossingen voor het inleveren van de urine langs zien komen: Jampotjes, bierflesjes, appelmoespotjes, tupperware-bakjes…. “We glimlachten om de creatieve vondsten en keken nergens gek van op.” Het was voor sommige patiënten wel even wennen, dat zij ook taken van de huisarts over ging nemen. De dokter zei dan met een hoofdknik in haar richting: “Zij geeft u even een griepspuit”. En dan kwam er de enigszins vertwijfelde reactie: “Mot den dat doon”?

Manschotter
In 1979 ontstond in Winterswijk het eerste samenwerkingsverband huisartsen: ‘t Manschot. Drie huisartsen en drie assistentes. Het bleek een succesformule; anders houd je het geen 47 jaar vol! De praktijk is later uitgebreid met assistentes, praktijkondersteuners, huisartswaarnemers en een praktijkmanager.

Afscheidsspeeches
Anke bleef het liefst als stille kracht op de achtergrond, maar ditmaal moest ze er toch aan geloven bij haar afscheidsfeestje.
Speeches van de huidige huisartsen, oud-huisartsen, collega’s en van haar eigen broers, waar ze stiekem toch van genoten moet hebben: Vele loftuitingen waar ze verlegen van werd: “Goed in samenwerken en overleggen, nauwgezet, altijd betrouwbaar, nooit ziek, bescheiden op de achtergrond en inzetbaar (Dagje extra nodig? Anke bellen!)”. Na een partijtje bowling werd ze toegezongen en het afscheidsfeest werd met een diner afgesloten.

Verder genieten
Anke: “Ik heb altijd met heel veel plezier gewerkt, want het is een fantastisch beroep en je houdt het lang vol als je een fijn team hebt. En met alle personele wisselingen door de jaren heen, is het altijd een fijn team gebleven.”

Nu zal zij zelf haar eigen agenda gaan vullen met wandelen, fietsen, basketballen, potten bakken en abstract schilderen en - Anke kennende – met nog veel andere dingen. “De reuring, de gezelligheid, de lieve Manschotters zal ik zeker gaan missen, maar er komt ook iets moois voor terug.”

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant