Afbeelding

Randbericht | Gemen

Algemeen Columns

Heeft ieder mens trauma's? Misschien is het een te zwaar woord voor herinneringen, waarvan ik het liefst heb dat ze ver weg in mijn brein blijven opgeborgen. Vergeten mag ook, maar het vreemde is dat onaangename herinneringen nooit verdwijnen. Er is zelfs maar een kleine aanleiding nodig om ze prominent in mijn voorhoofd te plaatsen. Dat kan een woord, een stem, een gezicht, een plek of een geluid zijn.

Daarom ben ik blij dat ik momenteel niet zo goed zie. "Herkende je me niet", vroeg iemand aan me. Nee, ik had hem niet herkend en dat was prettig, want nu bleven me bepaalde herinneringen bespaard. Toen hij belde was het alsnog mis. Ik ben een vriendelijk persoon en zal niet een hekel aan iemand krijgen, maar enkele personen is het gelukt om een uiterst onaangename herinnering voor me te worden.
Het woord dat ik deze week liever niet had willen lezen is "Gemen". Het is een plaats in Duitsland, niet ver van Winterswijk. Het ligt aan de rand van de stad Borken. Ooit heb ik er drie dagen en nachten doorgebracht. Ik weet zelfs de data nog. Van dinsdag 13 juni tot en met vrijdag 16 juni in 1972. Ik zat in de zesde klas van de Sint Jozefschool, tegenwoordig aangeduid als groep acht. We logeerden in de jeugdherberg, die in slot Gemen was gevestigd, een kasteel met gracht en een brug die opgeheven kon worden.
Deze week las ik in de krant dat de leerlingen van groep acht van de katholieke scholen nog steeds een jeugddriedaagse hebben in Gemen. Bijna 50 jaar later en ze gaan nog steeds naar die jeugdherberg. Ik kreeg meteen medelijden met de leerlingen. Kan er nog steeds niets spannenders bedacht worden dan zo'n saai kasteel, waar niets is te beleven. Ik weet het, de leerlingen van de openbare scholen gaan ook nog steeds naar Vlieland, maar dat is een eiland ver weg waarvoor je een dag moet reizen en waar je vijf dagen was. Dat is toch wel iets anders dan zo'n suf kasteel twintig kilometer verderop, ook al was het in het buitenland.
In 1972 vonden ik en al mijn klasgenoten het oneerlijk dat wij niet het avontuur mochten opzoeken op een Waddeneiland. Daarom komt meteen de ergernis boven als ik alleen maar het woord Gemen lees. In die tijd hield ik nog een vakantiedagboek bij. Daarin staat de eerste vakantie naar Uedelhoven, maar zelfs die jeugdriedaagse in Gemen beschreven. Blijkbaar zag ik het toch als vakantie. Ik heb mezelf nog eens extra gepijnigd door mijn verslag van toen te lezen. Bijna alles was ik vergeten, het enige dat ik me nog herinnerde was de film met Louis de Funès, zo'n flauwe Franse komiek, die we hadden gezien.
Wat we toen gedaan hebben? Ik las het met toenemende verbazing. Een meester, zoals we toen de onderwijzer nog noemden, vertelde een spookverhaal en een andere meester had zich verkleed als spook. We deden een speurtocht en daarna spelletjes. We maakten een wandeling en we hadden een discussie over de rechten van de mens, waarna we opnieuw spelletjes mochten doen. Op de laatste dag las een meester sprookjes voor en was er buiten bij het kasteel vuurwerk. Wat een spektakel! De laatste regels van mijn verslag uit 1972 luidden: "Het waren drie prachtige dagen."

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant