Vanaf een bankje

Vanaf een bankje

Aan de Hulzer Willemlaan

Door Bernhard Harfsterkamp

WINTERSWIJK - Het plan was om nabij de Borkense Baan op een bankje te gaan zitten. Ik had die aan de Kuiperweg in gedachten. Aan de ene kant van het bankje stond echter een dikke Volvo en aan de andere kant een trekker met een huifkar. Omdat ik graag een onbelemmerd uitzicht naar alle kanten heb fietste ik door. Maar eerst maakte ik nog een praatje met de bestuurder van de trekker. Het was Hans Eelink, die me een kop koffie aanbod, en vertelde over de groep schoolkinderen die hij hier naar toe had vervoerd en die een eindje verderop bezig waren met natuuronderhoud.

Dat bankje aan de Kuipersweg had ik uitgekozen, omdat daar het idee van de bankjesverhalen is ontstaan. Na jarenlang algemene verhalen over natuur en landschap geschreven te hebben bedacht ik me ergens in 2008 dat dit ook op een andere manier kon: vanaf een bankje. Minder algemeen, meer de details van een plek. Dat eerste bankjesverhaal is gepubliceerd op Wenters.Nu, de website van Ubel Zuiderveld, die niet meer bestaat. Daarop stonden vele wetenswaardigheden over Winterswijk, vooral ook over de geschiedenis. Daarna schreef ik nog af en toe een bankjesverhaal voor mijn eigen website, die ook niet meer bestaat. Pas vanaf juni vorig jaar kwam er de wekelijkse regelmaat.

Het was niet erg om een ander bankje op te moeten zoeken. Misschien kan die allereerste te zijner tijd beter de allerlaatste zijn in deze krant, om dan nog eens in alle rust terug te blikken. Andere bankjes zijn er voorlopig nog genoeg. Een vriendelijke meneer of mevrouw deed zaterdagmorgen een lijst door mijn brievenbus, waarop de locaties van zo'n 200 bankjes zijn aangegeven. Hartelijk dank daarvoor, maar u had gerust uw naam er bij mogen zetten. Of even mogen aanbellen, dan had ik u al meteen persoonlijk bedankt. Deze lijst is overigens nog niet compleet, want ik ken nog wel meer bankjes. Dat van Hulzer Willem staat er niet op.

Het bankje van Willem Wilterdink, bij velen beter bekend als Hulzer Willem, staat ook bij de Borkense Baan. De boerderij waar hij woonde staat bij de voormalige spoorweg, die toen de Nederlandse Spoorwegen honderd jaar bestonden als natuurgebied werd geschonken aan Natuurmonumenten en het Geldersch Landschap. Dat idee was bedacht door een groepje Winterswijkse natuuronderzoekers, die zich voor de gelegenheid hadden verenigd in de Studiegroep Borkense Baan. Ik was een van hen. Hulzer Willem mocht mij en andere natuurjongens graag een beetje bespotten, want hij was niet alleen een man van toneelstukken, historische verhalen, dialectliedjes en stukjesschrijver, hij was vooral ook een conferencier. Ook bij uitslagenavonden van gemeenteraadsverkiezingen, waar ook ik soms onderwerp van spot was. Maar dat kon ik altijd wel waarderen.

Soms kon Hulzer Willem zeer scherp en afkeurend zijn over natuurbeschermers. Hij deed dan voorkomen alsof het allemaal mensen uit het verre westen waren die niets van Winterswijk wisten en het alleen maar slecht voor hadden met boer en landschap. Op het bankje van Hulzer Willem denk ik er nog eens aan terug. We schreven in die tijd allebei voor de Nieuwe Winterswijkse Courant en reageerden in onze rubrieken dan wel eens op elkaar. Hulzer Willem wist natuurlijk ook wel dat er lokale natuurmensen waren die wel oog hadden voor de boerenbelangen en bijvoorbeeld in het project buitengebied en de opvolger daarvan, Waardevol Cultuurlandschap Winterswijk, goed met de landbouwers samenwerkten.

Die Nieuwe Winterswijkse Courant werd in het begin van de jaren negentig overgenomen door de Gelderlander. De krant die driemaal per week verscheen werd opgeheven. Maar om de overgang voor de trouwe abonnees naar de Gelderlander gemakkelijker te maken, mochten twee 'prominente' rubriekschrijvers mee naar het regionale dagblad. Dat waren Hulzer Willem en ik. Ik vond dat wel grappig. Hij hield het overigens langer in die krant vol dan ik. Ik had al na twee jaar ruzie met de chef van de redactie. Op dit bankje denk ik er allemaal weer aan terug, maar ook aan alle ontmoetingen met Willem Wilterdink, die altijd genoeglijk waren.