Vanaf een bankje

Vanaf een bankje

Aan de Scheurvorenweg

Door Bernhard Harfsterkamp

WINTERSWIJK – De meeste wegen in het buitengebied bestaan al enige tijd. Nieuwe wegen worden er doorgaans alleen nog aangelegd in de randzone van het dorp, zoals die weg over het terrein van de voormalige melkfabriek. In het buitengebied verdwijnen er eerder wegen dan dat ze er bij komen. Het gaat dan om een weinig gebruikte weggetjes en paden tussendoor, die voor menig wandelaar interessant zijn. Dat er aan het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw nog een weg bij kwam in het Meddose Veld is een bijzonderheid.

Het bankje waarop ik zit is dan ook minder dan dertig jaar oud. Het is nog wel van een ouder type, dat geplaatst is voor de grote golf van tien jaar geleden. Dit type bankjes staat op meer plaatsen in Meddo. Ik denk dat ze uit de tijd van de eindfase van de ruilverkaveling Winterswijk-west stammen. Op het bankje heeft ook een bordje gezeten. De twee schroefgaten zijn nog zichtbaar. Wat er op heeft gestaan weet ik niet, maar vermoedelijk zal het met de in gebruikneming van de weg te maken hebben. Ik stel me een wethouder voor die het bankje heeft onthuld.

Deze jonge weg midden in het omvangrijke heideontginningslandschap van Meddo verbindt de Beijersdiek en de Lemmenesweg. Dat zijn twee lange rechte wegen die vanaf de grens met Duitsland in de richting van de kern van Meddo lopen. Daar kruisen ze zich zelfs elkaar, want ze lopen schuin naar elkaar toe. Bovenin Meddo liggen ze echter nog een eind uit elkaar. Stel je voor dat je voor 1990 een boer was die een boerderij nabij de grens had aan de Beijersdiek, die daarnaast nog enkele akkers en weilanden aan de Dwarsweg had. Om daar te komen moest hij eerst de hele Beijersdiek omlaag rijden en daarna de hele Lemmenesweg weer omhoog. Uiteraard ging hij zich afvragen of het niet sneller kon.

Zo zal het idee zijn ontstaan om al bovenin Meddo een schakel tussen de twee wegen te maken. Dat ze daarvoor een tracé hebben gekozen, dat dwars door een naaldbos is geleid, is vreemd. Had dat niet ten zuiden van dat bosje gekund? Ik zal niet zeggen dat het grote schade aan de natuur heeft aangericht, maar waarom bomen omzagen als het ook gemakkelijker kan over een weiland of akker. Landbouwgrond is duurder dan bos, dat zal de reden zijn. Als ik naar rechts kijk kan ik de twee delen van het bos, dat doorsneden is, nog altijd goed zien.

Naast het bankje loopt een pad het bos achter me in. Er staat geen bordje opengesteld of verboden toegang bij. Ik vermoed dat de eigenaar, ik heb hem wel eens ontmoet, er geen bezwaar tegen heeft dat een in natuur geïnteresseerde passant er even in loopt. Die komt dan na een paar honderd meter bij een van de heiderestanten van het Meddose Veld. Het blijft apart om te beseffen dat als ik hier had gezeten in 1880 ik overal rondom me heen alleen maar heide had gezien en dat daar nu nauwelijks meer iets van over is. Des te beter dat hier en daar nog zo'n heidepostzegel wordt gekoesterd. Een van mijn favoriete planten, de blauwe knoop doet het er goed en het heitje is een van de weinige plekken van Winterswijk waar in de laatste decennia nog regelmatig heideblauwtjes zijn aangetroffen.

De openheid van het landschap voor me is in die ruim honderd jaar nauwelijks veranderd. Dit noordelijk deel van Meddo is een van de meest open gebieden in het Winterswijkse buitengebied. Verderop zijn wel grotere naaldbossen aangeplant in de tijd dat dit nog interessant was om als mijnhout te verkopen, maar behalve het bos achter me zijn hier in de directe omgeving geen andere bosen te zien. Hoewel ik meer een liefhebber van een kleinschalig landschap ben, kan me de openheid hier me toch wel bekoren, want ook die hoort bij de geschiedenis van het Winterswijkse landschap. Maar het zou mooi zijn als enkele van die landbouwpercelen voor me nog eens afgeplagd zouden kunnen worden en weer heide zouden worden.