Randbericht | Theo

Theo

Het was in de jaren tachtig dat ik Theo Hartjes vaker tegen kwam. Hij was al actief in de PvdA, ik was nog een natuurbeschermer. Er waren in die tijd plannen om de diepere ondergrond van Winterswijk te misbruiken voor opslag van chemisch- en radioactief afval. Samen kwamen we terecht in een brede werkgroep, die al het Winterswijkse verzet bundelde. Het was het op twee na laatste onderwerp, later volgden alleen nog Tricot en Strandbad, dat veel mensen in beweging bracht.

Theo kende ik al langer. In 1975 waren we al 'samen' op vakantie geweest. De bestemming was het kleine Uedelhoven in de Eifel. Dat was ontdekt dankzij tante Mies, die bevriend was met mijn vader en moeder. "Ga daar ook eens heen", zei zij tegen mijn ouders. Dat was een goed advies, want zij zijn daarna nooit meer ergens anders op vakantie geweest. Tante Mies was de moeder van Sjoerd, Hans, Ferdi en Gerhard. Frans en Theo waren hun vrienden. Met zijn zessen sliepen ze in een tent in de grote tuin bij de woning waar wij verbleven. Het werd een vakantie vol bier en gezelligheid. Theo en de anderen moedigden mij aan om ook eens een biertje te nemen. Voor het eerst in mijn leven werd ik dronken en recalcitrant tegen mijn vader.

Tijdens die ondergrondse opslagfase sprak ik hem vaak als ik met de hond ging wandelen. Ik kwam dan langs de kantine van Hickory, waar ik hem verrassend vaak aantrof. Blijkbaar was er daar altijd een klusje te verrichten. We bespraken dan de actualiteit en steeds vaker de plaatselijke politiek. Ik was inmiddels ook PvdA-lid geworden en meldde me niet veel later aan als bestuurslid. Zonder Theo was dat niet gebeurd. En was ik in 1990 geen raadslid geworden en had ik niet 22 jaar lang samen met hem in één fractie gezeten.

Het regelmatige overleg bleef. Dat was er na het merendeel van de politieke vergaderingen. In de jaren negentig waren dat er veel meer. We hadden bijvoorbeeld nog acht commissies! Een glaasje hoorde er nog steeds bij. We evalueerden en bedachten leuke acties. Het vele geld dat aan het wegenonderhoud werd uitgegeven vonden wij niet nodig. Daarom reden we op een zaterdag door het buitengebied om allerlei wegen te fotograferen. De diashow in de commissie zorgde ervoor dat er daarna kritischer met het wegenonderhoud werd omgegaan.

Ik kan hier niet alle prachtige acties opnoemen waarbij Theo was betrokken. Onze fractiekamer in de Tricot wil ik nog wel noemen. We kwamen ermee op TV Gelderland, maar de fabriek werd geen gemeentehuis. Theo heeft dat altijd een gemiste kans gevonden. In 1994 toen Ton van Pelt burgemeester in Overflakkee werd, wilde Theo hem wel opvolgen. Niet alleen. We bedachten het duo-wethouderschap. Het lukte net niet. Theo als collegelid, dat werd toch gevreesd, want die zou zich teveel buiten de algemeen geaccepteerde paden begeven. Ik denk ook niet dat hij echt gelukkig was geworden als wethouder. Hij was het best op zijn plaats als vrije geest aan de zijlijn. Van daaruit kon hij veel beter zijn mooie ideeën kwijt. Helaas is hij er niet meer, maar hij zal altijd een inspiratiebron blijven.