Vanaf een bankje | Aan de rand van de Bekendelle

Aan de rand van de Bekendelle

Door Bernhard Harfsterkamp

WINTERSWIJK - Niet alle bankjes komen van het bekende bedrijf en zijn groen en van ijzer. De oudere typen met meer hout, die in het verleden regelmatig werden geplaatst, kom ik zo nu en dan nog tegen. Bankjes die een geheel eigen karakter hebben en uniek zijn, kom ik het minst vaak tegen. Aan de rand van de Bekendelle staat er een. Het zitgedeelte is een vlakke plank, die nog gewoon genoemd kan worden. Het deel dat me in de rug steunt bestaat uit grillig gevormde en enigszins verweerde planken.
Dit bankje aan de rand van de Bekendelle, maar ook tegenover de Berenschot Watermolen, verscheen nadat er een vistrap bij de watermolen is aangelegd en het waterrad is vervangen door een nieuwe. Die rugleuning zou uit planken van het oude rad kunnen bestaan of uit beschoeiing rondom de molenkolk die deels is vervangen. Of misschien wel uit hout dat jarenlang onder water heeft gelegen. Ik kan het eens navragen als ik op het terrasje bij de watermolen zit. Aan de andere kant is het soms prettig om niet alles precies te weten en een beetje te speculeren.
Vanuit het bankje kijk ik uit op het terrasje bij de Boven-Slinge, dat ik vanaf het begin af aan een aanwinst heb gevonden. Veel mensen hebben het gevoel dat het er altijd is geweest, maar dat is net zo. Minstens de helft van mijn leven kon ik na een tochtje door een van de mooiste beekbossen in het land nog niet na afloop terecht in of naast de watermolen voor een versnapering. Een oudere natuurbeschermer sprak er zelf schande van. Horeca aan de rand van een belangrijk natuurgebied, dat was niet goed te praten. Dat trok alleen maar meer recreanten aan die de natuur zouden plat lopen. Na afloop van een excursie weigerde hij dan ook mee naar binnen te gaan voor koffie met appelgebak.
Het aantal wandelaars in het beekbos is zeker niet minder geworden sinds dat de horeca hier is. Recreatief medegebruik van bekende natuurgebieden is overal toegenomen. Maar in mijn jeugd was de Bekendelle ook al het wandelgebied voor de zaterdag en zondag. Wij gingen er zelfs met de familie uit Dinxperlo naar toe om te picknicken op de hoge oever. Koelbox met bier mee voor de oudere mannen, terwijl ik en de andere kleintjes spartelden in de Boven-Slinge. Auto's werden toen overal rondom het bosgebied op de meest onmogelijke plekken geparkeerd. Nu kan dat gereguleerd op de grote parkeerplek bij de watermolen. Al zijn er nog steeds veel mensen die hun auto het liefst midden in het bos parkeren.
Natuur en horeca, ik vind het een prima combinatie. Ik ben nooit iemand geweest die een broodtrommeltje en een thermosfles met koffie mee nam als hij de natuur in trok. Veel te veel werk. Niet alleen door de aanleg van de vistrap en de restauratie van de watermolen is het uitzicht hier veranderd. Links van me stond aan het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw nog een grote varkensstal, die je in de beginjaren van het terras goed kon ruiken. Goed dat die gesaneerd kon worden.
In de begintijd van het terras kon je rechts van het bankje nog meteen langs de beek beginnen te wandelen. Dat is onmogelijk gemaakt in 2002 toen de vele eigenaren van Bekendelle besloten de recreanten te gaan geleiden. In de kwetsbaarste delen mocht je nog steeds komen, maar minder waardevolle delen, zoals het deel van de Bekendelle achter me werden ontoegankelijk gemaakt. Ik verbaas me daar nog steeds over. Terwijl ik op dit bankje zit besluit ik om daar niet meer al te veel woorden aan vuil te maken. Laten we vooral genieten van de plekken in Bekendelle waar we nog wel kunnen komen.