Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Randbericht | Het is stil

Algemeen Columns

Het is stil

Het blijft een merkwaardig contrast. In de maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen is het onmogelijk om niet regelmatig politici tegen te komen. Ze doken op in de krant, op de radio en de tv. Ze waren overal in het dorp te vinden. Op twitter en facebook werd ik gek van de overdaad aan berichtjes. Die overdaad is allang voorbij. Het is stil in de politiek geworden.

Het is maar moeilijk wennen dat ik na de uitslag van de verkiezingen nauwelijks meer wat hoor. Gelukkig was er een nieuw fenomeen: de informateur. Dat werd gedeputeerde Jan Jacob van Dijk, aan wie ik al twee keer een boek mocht uitreiken. Dat betekende dat er van zijn vrouw eerst wel een oud boek uit de boekenkast moest verdwijnen. Omdat het een man met smaak is weet ik dat mijn twee boeken over 30 jaar nog in zijn kast staan. Er had begin juli een derde over het Korenburgerveen aan toegevoegd kunnen worden, maar hij heeft dan een nieuwe baan.

Van Dijk zorgde er voor dat er twee keer iets te melden was over de vorming van een nieuwe coalitie. Afgelopen vrijdag was er ook nog een persbericht van de onderhandelaars van het CDA en Winterswijks Belang. Daarin stond dat alles goed was met onderhandelaars, dat ze genoten van het mooie weer en voor de zomer klaar hoopten te zijn met een nieuw coalitieprogramma. Voor de zomer? Als ik goed ben geïnformeerd begint die op 21 juni om kwart over vijf. Dat betekent dat er nog bijna twee maanden gepraat moet worden. Twee maanden, waarin je nauwelijks wat hoort, want het moet achter gesloten deuren. Het is niet te verdragen.

De meeste Winterswijkers zullen geen moeite hebben met deze politieke stilte. Waarom ik wel? Dat komt omdat ik vanaf 1990 betrokken ben geweest bij vijf coalitieonderhandelingen en een zesde van redelijk nabij kon volgen. Bij die van 2014 had ik even geen belangstelling meer, maar inmiddels ben ik verslaggever. Ik was al van nature nieuwsgierig, maar het gaat niet alleen om mezelf. Ik wil graag dat iedere geïnteresseerde weet wat er besproken wordt. Wilde ik dat ook al toen ik zelf nog onderdeel van het grote onderhandelen was? Jawel, er waren soms gesprekken waarbij iedereen welkom was om mee te luisteren. Bijvoorbeeld bij de openbare onderhandelingen over het raadsprogramma van 1998, waarbij naast de vertegenwoordigers van alle fracties altijd één journalist aanwezig was.

Bij de onderhandelingen voor een nieuwe regering in Den Haag zie je mijn collega's elke dag wachten bij de plek waar wordt gesproken. Ze hopen dan iets zinnigs te kunnen opvangen. Ik heb dat even overwogen. Ik had ontdekt waar de gesprekken plaatsvinden. Ik had daar buiten kunnen wachten om na afloop een mooie uitspraak als 'de stemming is goed, maar het is nog lang geen zomer' op te vangen. Ik had misschien zelfs mijn oor tegen een deur aan kunnen houden. Ik heb het niet gedaan. Als het dan in stilte moet gebeuren, moet het ook maar stil zijn in de krant. Voor over vier jaar overweeg ik wel om die stilte ook in te voeren voor de verkiezingscampagne. Dat contrast is namelijk te groot.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant