Randbericht | Overal kandidaten

Overal kandidaten

Verlangt u ook al intens naar donderdag? Dan zijn immers de gemeenteraadsverkiezingen achter de rug. De uitslagen zijn bekend en iedereen kan weer bezig gaan met zijn dagelijkse werk. De afgelopen dagen was het voor iedereen te koud om met plezier buiten te lopen. Maar wie zag je daar wel? Al die partijen met hun kleurtjes en attributen, die hoopten nog een stemmer met een appel of pen of snoepje of flesje water te verleiden tot een volgende zonde.

Hoe ik dat weet? Ik heb last van de hinderlijke gewoonte dat ik soms kijk op Twitter en Facebook. In deze tijd zie je dan veel berichten voorbij komen van politieke partijen. Ze blijven bezig je aandacht te trekken met filmpjes, foto's, leuzen en andere onzin. Ik denk dan wel eens terug aan 30 jaar geleden, toen er alleen nog de papieren krant was en je als oppervlakkig geïnteresseerde burger niet al te veel hoefde mee te krijgen van de verkiezingscampagnetijd.

Daarom heb ik een week geleden tegen mezelf gezegd: het is goed geweest. Ik weet al wat ik op 21 maart ga stemmen. Ik hoef niet meer overtuigd te worden door alle politieke Jehova's in hun uniformen. Ik zou graag een week lang geen enkele kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen meer willen zien. Ik wil alleen denken aan een mooie lente met aangename temperaturen die traditioneel op die verkiezingsdag begint.

Het voornemen was uitstekend, de uitvoering viel tegen. Als je in een kleine gemeenschap als Winterswijk woont is de kans groot dat je een van die 147 enthousiaste mensen tegenkomt, die allemaal een zetel in de gemeenteraad willen. Het zijn tenslotte allemaal lokale volksvertegenwoordigers. Als ik af en toe mag oppassen op de hond van mijn zus kom ik bij het uitlaten wel eens een teckeltje tegen. Aan de lijn van die hond zit Henk-Jan Tannemaat vast. In een bos waar enige bomen waren gekapt kwam ik Tom van Beek tegen. Bij het Mondriaankunstwerk naast de schoorsteen van de Tricot trof ik Paul Hijink, die vertelde hoe hij er over nadacht de schilder rechtop te zetten.

Bij een onaangenaam ruikende schoorsteen kwam ik Ubel Zuiderveld tegen, waarna we in een snackbar nog even verder praatten over deze problematiek. Tijdens een verfrissend fietstochtje door de Brinkheurne zag ik opeens Wim Elferdink bij een boerderij staan. Bij een ander uitlaatrondje kwam ik Loes ten Dolle tegen, die ook al een hond had. In de supermarkt zag ik Paul Puntman boodschappen doen. In een weiland bij Meddo zag ik Inge Klein Gunnewiek 1000 nieuwe woningen intekenen op een kaart. Zelfs voor mijn huis kwam ik ze tegen, want daar parkeerde Ruth van der Meulen haar blauwe smurf, zoals ze haar autootje noemt.

Niet dat ze dan meteen allemaal in de zendelingstand gaan, maar als ik ze ontmoet denk ik toch aan hun partij. Bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen ga ik daarom een maand lang naar het huisje van de herenboer uit Meddo in Småland. Dit jaar zou dat overigens niet geholpen hebben, want er hangt een mooie foto van zijn gezin met daarop zijn dochter Enneke. Ze is nu nog lijstduwer van de enige echte plaatselijke partij.