Randbericht | Broer van ...

Broer van …

Nog altijd word ik er een beetje verlegen van wanneer ik op straat wordt herkend. Als er dan ook nog complimenten komen voel ik me helemaal ongemakkelijk. "Dat heeft u weer mooi gezegd in de gemeenteraad", hoorde ik laatst weer. "Dat was toch wel vreemd dat u als raadslid de toegang tot de vergadering werd geweigerd', zei donderdag een vriendelijke man tegen me. Ik glimlach dan maar en knik een beetje. Ik stel nu eenmaal mensen liever niet teleur.

Toch wil ik bij deze nog één keer zeggen dat ik geen gemeenteraadslid meer ben. In november 2012 nam ik afscheid. Iemand die zich dat wel herinnerde vroeg me of ik geen zin had om opnieuw raadslid te worden. Dat wil ik echt niet. Dat heb ik lang genoeg gedaan. Ik ben nu heel tevreden met mijn rol als verslaggever en columnist. Alleen als ze me gevraagd hadden burgemeester te worden had ik een terugkeer in de politieke arena overwogen. Ik heb daar geen geheim van gemaakt. Helaas kwam er geen verzoek en dan is het duidelijk.

Ik word niet alleen aangesproken op straat. Er wordt regelmatig naar mij gezwaaid. "Dat is die Harfsterkamp" hoor ik soms roepen. Ik weet meestal niet wie dat doen. Graag bied ik daar mijn excuses voor aan. Ik ben weliswaar geboren en getogen in Winterswijk, maar ik ben niet zo'n ouderwetse bewoner die werkelijk iedereen kent in ons dorp en ook op de hoogte is van alle geboorten, sterfgevallen en scheidingen. Sinds mijn oom is overleden, en dat is alweer ruim twintig jaar geleden, word ik daar niet meer tot in detail van op de hoogte gehouden. Maar beste Winterswijkers, ik waardeer het als u me groet of complimenten geeft. Laat daar geen misverstand over zijn.

Maar toch … Ik zeg het met enige aarzeling, want het gaat niet alleen om mij. Ik heb een huisgenoot, mijn zus. Als mensen haar aanspreken, vragen ze of ze een broer is van die Harfsterkamp. Dertig jaar geleden was ik dan die raddraaier en natuuractivist. Daarna was ik het gemeenteraadslid en tegenwoordig is het de krant die voor enige bekendheid zorgt. Ze moet vaak uitleggen dat alles wat ik in deze randberichten schrijf niet altijd waar is. "Gaan jullie verhuizen" was dit jaar de meest gestelde vraag aan haar. Dat had ik alleen geschreven, omdat ik iets over windmolens wilde zeggen.

Ik kan me goed voorstellen dat ze er genoeg van heeft om aangesproken te worden als 'de zus van'. Van de week was ze op haar nieuwe werkplek, waar ze zich netjes voorstelde. "Harfsterkamp!?", zei een oudere dame, "Oh dat is die man die stukjes in de krant schrijft. Ben jij zijn …" Beste mensen, dat moet afgelopen zijn. Mijn zus verdient waardering om haar eigen prestaties. Ze werkt in de zorg en dat is niet het gemakkelijkste werk. Mijn zus en haar vele collega's zorgen er wel voor dat vele mensen zich iets beter voelen. Dat is een knappere presentatie dan af en toe een leuk stukje te schrijven. Daar wil ik aandacht voor vragen. Daarom wil ik voortaan aangesproken worden als de broer van een van deze belangrijke mensen. Ik zal dan graag vertellen over haar essentiële werk.